Toch ongelofelijk hoe zo’n jong diertje zich zo snel thuisvoelt in haar ‘moederrol’. Daar waar Joske tot voor kort een puberende poes was die niets liever deed dan achter alles dat bewoog aanzitten wijdt ze zich nu zeer toegewijd aan haar nieuwe taken. Als een volleerde moeder voedt ze haar kroost en zorgt ze ervoor dat hen niks tekort komt.
Grappig is wel dat, als Finn om een of andere reden huilt, ze nu binnen de drie tellen uit haar doos/mand springt om te zien wat er aan de hand is.
Deze morgen had voor Finn niets bijzonders. Zoals altijd werd hij goedgezind wakker, ongedurig om uit zijn bedje te mogen. Dat er een cadeautje in plaats van een boterham klaarstond op tafel ontging hem. Maar voor mij was deze morgen wel heel speciaal. Een jaar geleden reden we in alle vroegte naar het ziekenhuis en kon ik Finn kort na de middag eindelijk in mijn armen sluiten. Nauwelijks te geloven dat die rustige en tevreden baby nu een zelfverzekerde en goedlachse peuter is die nieuwsgierig zijn wereld rondkruipt en tegemoet stapt.
En net vandaag hebben we weer nieuw leven in huis. Geert had ons Joske rond zeven uur binnengelaten en was naar het werk vertrokken. Om kwart voor acht trof ik ze in de living aan met twee kleintjes, het jongste net geboren. Intussen ligt ze te spinnen met vier gulzig drinkende poesjes op haar buik. De verliefde en trotse blik die ze me toewerpt telkens als ik een kijkje kom nemen is heel herkenbaar. Daarnet mocht ik ze eens grondig bekijken en, toeval o toeval, ze heeft 2 meisjes en 2 jongens. Wij hadden daar bijna acht jaar voor nodig!
Neen, dit stukje gaat niet over de verkiezingen, al neem ik aan dat u zondag allemaal een juiste keuze maakt, maar ik zal wijselijk in het midden laten welke dat dan wel zou zijn. Het gaat over iets waar ik tijdens het strijken over nadacht. Strijken verruimt de geest, wist u dat?
Ik moest denken aan wat een vriend vorige week zei toen ik vertelde dat ik ook voor het volgende schooljaar loopbaanonderbreking aangevraagd had. Zijn gevat antwoord was: “Welke loopbaan?” In onze prestatiegerichte maatschappij valt het inderdaad op als je niet brandt van ambitie om het in een of ander vakgebied te maken. Je bent wat je doet, niet? In een lang vervlogen tijd droomde ook ik van een opgemerkte academische carrière – Engelse literatuur was toen mijn ‘dada’ – maar onderweg kwam ik Geert tegen en mijn prioriteiten verlegden zich. Ik wist al heel vroeg dat ik graag kinderen wilde en dat ik daar dan ook volledig voor wou gaan. Ik weet wel dat veel vrouwen – soms noodgedwongen – kinderen met een fulltime job combineren, maar zelf had ik daar helemaal geen zin in. Het werd dus een veilige job in het onderwijs, heel ambitieus kan je dat niet noemen. Maar het heeft er onder andere mee te maken dat ik veel tijd wil om bij de kinderen te zijn. Want hoe je het ook draait of keert, hoe goed de opvang ook mag zijn, kinderen willen het liefste zoveel mogelijk bij hun mama en papa zijn. Qualitytime ter compensatie van je afwezigheid blijkt toch niet de toverformule, zoals sommige studies aantonen. Opvoeden vraagt gewoon veel tijd.
De zorg voor ons groot gezin houdt dus in dat mijn zogenaamde loopbaan op een laag pitje staat. Dat is een keuze die ik maak en waar ik volledig achter sta, ook al is ze helemaal niet hip. Dat we daardoor financieel een pak inleveren en onze levensstijl daar dan natuurlijk aan aanpassen wordt soms wel eens over het hoofd gezien. En dat thuis zijn niet hetzelfde betekent als vakantie hebben gemakshalve ook. Wat was dat ook alweer van dat groene gras?
En dan maak ik me de bedenking dat het voor de moderne mens toch zo moeilijk is om keuzes te maken en daar tevreden mee te zijn. Want kiezen voor iets betekent natuurlijk altijd dat je iets anders verliest. Zou het aan het grote aanbod, aan onze tijdsgeest of gewoon aan een zekere gulzigheid liggen dat we het verleerd zijn om keuzes met heel ons hart te maken? Of is het vermogen om tevreden te zijn met wat je wél hebt karaktergebonden? Zo had Cas tijdens het schoolfeest bijzonder veel moeite om te kiezen tussen taart of een suikerspin. Hij bleef maar twijfelen en van gedacht veranderen, heen en weer geslingerd tussen de twee verlokkingen. De keuzestress was van zijn gezicht af te lezen. Marthe daarentegen ging resoluut en blijgezind voor de suikerspin. Grote dilemma’s in het klein. Altijd geweten dat opvoeden bijzonder boeiend was, niet dat kinderen ons zo vaak een spiegel voorhouden.
Dit keer geen koekjes. Het mooie zomerweer vroeg natuurlijk om een barbecue en een frisse taart leek perfect als afsluiter.
Wat heb je nodig?Verwarm de oven voor op 175°C. Knip een cirkel uit een vel bakpapier en leg dit op de bodem van een springvorm van 23 cm doorsnede. Vermaal de koekjes, voeg boter, honing en bloem toe en meng alles goed door elkaar. Druk dit kruimeldeeg goed in de springvorm en bak dit 10 à 15 minuten.
Week de gelatineblaadjes 5 minuutjes in koud water. Giet 1/2 dl room in een steelpannetje en zet op een zacht vuurtje. Haal van het vuur, knijp de gelatine uit en laat die, al roerend, in de warme room smelten.
Klop in een andere kom de yoghurt en suiker door elkaar. Roer dit door het room-gelatinemengsel en zet het in koud water. Roer regelmatig terwijl het mengsel koud en geleiachtig wordt.
Klop de resterende room stijf en spatel de room en 250 g blauwe bessen door het yoghurtmengsel.
Giet alles op de koekjesbodem en verdeel de overgebleven 50 g bessen over de taart.
Laat de taart minstens 30 minuten in de koelkast opstijven.
De taart oogt mooi en als we onze gasten mogen geloven was ze ook lekker en helemaal niet zwaar.
Vandaag nog eens koekjes gebakken. Eenvoudige koekjes voor een simpele “dankuwel”. De afgelopen weken hebben we Marijke, ons begeleidster van de natuuroudercursus, leren kennen als een gedreven en gepassioneerde natuurliefhebster die ons keer op keer wist te enthousiasmeren. Ze zette de cursus naar haar hand met als grootste leidraad: geniet en bekijk alles met de ogen van je doelgroep, soms confronterend, maar minstens even vaak verrassend.
Ik ging op zoek naar een koekje dat bij haar zou passen. Ik kwam uit op de karwijkrullen omdat het een kinderlijk eenvoudig koekje is dat toch net die andere twist heeft. Door de toevoeging van een paar schepjes karwijzaad krijgt het de pit die we ook vonden bij Marijke.
Zeef de bloem en de suiker in een royale beslagkom. Doe er de eiwitten bij en start zachtjes te roeren. Naarmate de bloem en suiker gebonden worden kan je sneller gaan kloppen tot je een glad mengsel hebt.
Roer er nu de gesmolten boter door en kieper er de zaadjes bij. Haal de klopper, ofte garde voor de taalpuristen, er nog eens flink door en laat het deeg een half uur afkoelen in de koelkast.
Verwarm de oven voor op 180°C en voorzie een aantal bakplaten van bakpapier.
In het origineel recept ‘strijk je het deeg op de bakplaten tot dunne rondjes’. Dat vond ik niet zo makkelijk werken, dus kiepte ik het deeg in een diepvrieszakje waar ik een puntje afknipte zodat ik een wegwerpspuitzak-met-makkelijk-aanpasbare-spuitmond bekwam. Nu draai je mooie rondjes op het bakpapier tot je koekjes krijgt van de door jou gewenste grootte [ik varieerde tussen de 4 en 7 cm denk ik]. Spatieer de koekjes wel een beetje want ze lopen toch wat open in de oven.
Bak ze zo’n 5 à 6 minuten tot de randjes mooi bruin worden. Haal bakplaat per bakplaat uit de oven, haal de koekjes er stuk voor stuk af en krul ze over een koud voorwerp. Ik gebruikte een klein vaasje, maar merkte dat gewoon rond je vinger draaien ook lukt [het feit dat het hier ‘vlezige’ vingers betreft zal wel wat helpen]. Laat ze afkoelen op roosters en klaar is kees.
Ik dacht eerst dat het karwijsmaakje, wat een beetje een lichte versie van anijs zou kunnen zijn, de kinderen zou afschrikken, maar dat had ik goed fout. Dus snel Marijkes doosje gevuld en de rest in de koekentrommel gedropt, voor morgen na school.
[ smaak: *** | presentatie: *** | bakgemak: *** ]
Marthe zit in het eerste leerjaar en mag vanaf nu ook een expo verzorgen. Cas heeft er vorig jaar een over ‘bijen’ gehouden, en dit jaar koos hij voor ‘lego’. De ‘eerstekes’ mogen gewoon iets over zichzelf vertellen. Maar Marthe wou het grondig doen en deed dus wat research [wat doet papa nu precies in de boekentoren?] en maakte een heuse schriftelijke voorbereiding.
Zoals het een professional betaamt repeteert ze haar voordracht al een paar avonden vlak voor het slapengaan, en dit voor een steeds wisselend publiek [deel uitmaken van een ‘groot’ gezin heeft dus ook wel voordelen].
Volgende week dinsdag is het zover. Geniet ondertussen al eens mee van haar schrijfsels.
Zo’n drie jaar geleden las ik dat er in de leefschool 11 nieuwe natuurouders hun diploma behaalden. Onze kinderen gingen toen nog naar de gemeenteschool. Da’s iets voor ons, was mijn eerste reactie. We probeerden het project in de gemeenteschool van de grond te krijgen, maar we kwamen nauwelijks aan de helft van het vereiste aantal ouders om een aanvraag in te dienen. Maar sinds vorig jaar zijn ook wij leefschoolouders en omdat de oorspronkelijke groep al behoorlijk geslonken was, werd er dit voorjaar een nieuwe oproep gelanceerd. Dit was onze kans! Gelukkig konden we voldoende natuurminnende ouders bij elkaar krijgen om de lessenreeks van start te laten gaan.
Het natuureducatief centrum De Kaaihoeve organiseert deze opleiding voor natuurouders in Oost-Vlaanderen. Wat doen natuurouders? Ze helpen de leerkrachten bij uitstappen of lessen rond natuur en milieu zodat in kleinere groepjes kan gewerkt worden. Veel voorkennis is niet echt vereist, de cursus reikt basistechnieken aan en leert de ouders hoe ze best omgaan met vragen van kinderen. Samen op zoek gaan is vaak veel leerzamer dan een kant-en-klaar antwoord. Enthousiasme en een hart voor de natuur zijn belangrijker dan een grote encyclopedische kennis.
Drie theoretische lessen op school en één praktijkles in het bos hebben we achter de rug. De verzameling ouders werd stilaan een leuk team, een echte groep. Donderdag mogen we de 2de en 3de kleuterklas als proefkonijn gebruiken voor een eerste natuurlesje. Op onze groene school zullen we een kabouterpad uitzetten en bij iedere kabouter volgt een proefje, een kort opdrachtje of een spelletje. Niet de kennis staat centraal, wel de ervaring. De zintuigen worden maximaal aan het werk gezet. Als we op een speelse manier wat verwondering en respect voor de natuur kunnen overbrengen, dan zijn we in onze opzet geslaagd. Bovendien hebben we zelf, dankzij de inspirerende lesgeefster, veel ideetjes in ons hoofd om later verder uit te werken. Het was een boeiende ervaring die zin geeft in meer…