Vorig jaar volgde ik een beginnerscursus vilten bij Nicole Holvoet, toevallig ook een leefschoolouder. Ik had altijd al een voorliefde voor vilt; de aaibaarheidsfactor, de mogelijkheden en de kleuren zitten daar natuurlijk voor iets tussen. Maar tot dan toe was het bij wat eigen experimentjes gebleven. Zij wijdde ons echter met veel enthousiasme in in de kneepjes van het vak en ik bleek – tot mijn grote vreugde – een goede leerling.

Nicole stimuleert je bovendien om creatief te zijn, om je eigen ideeën vorm te geven eerder dan te kopiëren wat zij gemaakt heeft. En aan ideeën geen gebrek. Vaak is kiezen wat ik eerst wil maken nog het moeilijkste. Maar één idee had ik al lang in mijn hoofd en ik wist precies hoe ik het wou. Een vilten lamp voor in de living, een grote koker in ecru, versierd met verschillende soorten zijde, krulletjeswol en draadjes zodat je een beetje het effect krijgt van een blad handgeschept papier. Het moest sober, tijdloos en toch verrassend zijn. Het resultaat is helemaal zoals ik het in mijn hoofd had. Als het licht brandt komt de structuur in de vilt pas echt tot zijn recht. Let op, niet alles wat ik vilt kent zo’n geslaagd einde. Er mislukt ook wel eens iets, maar dankzij de kundige raad van Nicole gebeurt dat gelukkig weinig.

Na enkele maanden rust stond vorige week mijn eerste viltatelier gepland. Lang voordien gereserveerd, want Finn zou dan al ruim vijf maanden zijn en zijn mama toch wel een avondje kunnen missen. Dacht ik. Het was de eerste keer dat ik ‘s avonds zonder Finn op stap ging, dus best wel spannend. Niet dat ik zo lang weg was trouwens, de workshop liep van 7 tot 10. De avond voordien had Finn van half 6 tot 1 uur doorgeslapen, dus ik verzekerde Geert dat het een fluitje van een cent zou worden. “Bwah ja, zo’n gemakkelijk ventje”, probeerde ik hem moed in te spreken. Voor de zekerheid zette ik een flesje afgekolvde melk in de koelkast. Finn zat in z’n bedje rond 5 uur, te moe om nog langer op te houden, en gezwind vertrok ik rond 7 uur naar Merelbeke.

Me van geen kwaad bewust viltte ik een lap stof voor de lamp en tijdens het werk borrelden nieuwe ideeën in mij op. Een rood overtrekje voor de vierkante Ikea-lamp in de keuken leek me ook wel wat. Warm, gezellig en winters. Maar voor de juiste maten had ik Geerts advies nodig en dus belde ik nietsvermoedend naar huis. Groot was mijn verbazing toen ik Geert hoorde zeggen dat Finn al een half uur huilde, ontroostbaar was en “dat het helemaal niet leuk was voor hem”. Ai, daar ging mijn avondje uit. Snel naar huis – gelukkig maar een kleine 10 minuten ver – om mijn kleintje te troosten met moedermelk en doodmoe in bed te leggen. De fles vond hij blijkbaar niet zo lekker als de borst.

‘k Was al blij dat ik twee dagen later toch nog mocht vertrekken naar deel 2 van mijn viltatelier. Maar deze keer had ik het beter georganiseerd en overdag alles zodanig proberen timen dat hij pas rond 7 uur, na een heerlijk badje, in bed ging voor zijn avondslaap. En hoera, hij heeft mij laten werken tot 10 uur, zodat we nu ook van een sfeervol rood licht kunnen genieten in de keuken.

Wat hebben we dus geleerd? Eén: grootse plannen nog even uitstellen, twee: baby’s zijn gewoontedieren en drie: knus bij ons haardvuur is voorlopig zo kwaad nog niet.

Zou dit volgens Joske de beste plaats zijn in huis, zo dichtbij een muis?

Guur weer vraagt om iets lekkers en gezelligs als tegenwicht. Dus bakte ik woensdagnamiddag amandelwafeltjes. Het recept vond ik in een klein boekje van mijn grootmoeder, dat nu bij ons in ere hersteld wordt. Pure nostalgie. En het tekstje binnenin wil ik jullie niet onthouden:

Dit receptenboekje, Mevrouw, herinnert U eraan dat er een wafel is voor elk uur van de dag … en een uur voor elke soort van wafel. Ontbijt? Tien-uurtje? Nagerecht? Vier-uurtje? Avondmaal? Er bestaan zoveel heerlijke soorten, van de hartigste wafel tot het lichtste galetje … En, in uw onvergelijkelijk wafelijzer Nova is het toch zo gemakkelijk ze altijd te doen lukken.

Stel u voor: schat, wat eten we vanavond? Warme wafels!

Op de achterbank ontspinnen zich vaak de boeiendste gesprekken en worden de leukste gedachtenkronkels verwoord. Zoals deze:

Marthe: “Mama, wanneer gaan wij nog eens naar de Ardennen?”

ik: “Misschien deze zomer, in plaats van naar de boerderij.”

Marthe: “Ik weet waarom dat zo heet, de Ardennen. Dat is omdat er veel dennenbomen staan, hé, mama. De arDENNEN.

Toen wij nog in Gent woonden gingen we graag en vaak naar toneel- en dansvoorstellingen. Alles lag op wandelafstand, we hadden nog geen kinderen en Geert wist regelmatig vrijkaarten te versieren. Zo zagen we heel wat mooie voorstellingen. De beste blijven je echt bij en worden nog af en toe ter sprake gebracht. “Weet je nog, die voorstelling met…”

Bij ons ligt het de laatste jaren wat stil – tijdelijk – maar onze kinderen trachten we intussen natuurlijk ook interesse voor de podiumkunsten bij te brengen. En daar hoeven we gelukkig niet ver voor te gaan, want Merelbeke heeft een zeer goed cultureel centrum. Ieder jaar, ergens in de zomervakantie, valt hun magazine in de bus en worden er vlijtig kruisjes gezet en ‘oortjes’ gemaakt. Twijfel is eigenlijk niet nodig, want enkel de beste kindervoorstellingen worden geprogrammeerd en hun keuze heeft ons nog nooit teleurgesteld. We reserveren zowat alles wat voor de leeftijd van onze kinderen geschikt is, een 5-tal voorstellingen per jaar. En dat is telkens iets om naar uit te kijken, zowel voor ons als voor de kinderen.

Enkele weken geleden zagen we onze eerste voorstelling van dit seizoen en het was meteen een schot in de roos. ‘Saluut’ van Droomedaris-Rex ging over afscheid nemen, over een oma die na opa’s dood kleiner en verwarder wordt tot ze uiteindelijk sterft. Oei, een moeilijk thema, hoor ik u denken. Maar het was zo mooi en eenvoudig gebracht, zo puur en op kindermaat. Om even in de sfeer te komen, een stukje uit de voorstelling:

“Weet je waarom ik alsmaar kleiner en kleiner word?” vraagt Oma.
“Dat weet ik niet.”
“Omdat ik op een dag zo klein moet zijn, dat ik in één van de kamers van je hart kan komen wonen.”
“Heb ik dan kamers in mijn hart?”
“Natuurlijk,” weet oma. “Iedereen heeft kamers in zijn hart. En in één van die kamers kom ik wonen, en waar je ook gaat… ik ga overal met je mee.”

Een tijdje geleden schreef Geert uitgebreid over onze opvangperikelen. Maar de zoektocht kende een happy end en Finn zou vanaf januari in ‘De boskabouter’ zijn pinnenmuts mogen opzetten. Er was afgesproken dat hij zou starten met één dagje in de week, gewoon om wat te wennen, want we hebben eigenlijk pas opvang nodig vanaf september 2010. We hadden al concreet afgesproken om hem op vrijdag te brengen, zodat ik dan ook eens naar het forum op de leefschool zou kunnen, iets wat nu door Finns middagslaapje vaak onmogelijk is.

Maar vandaag kreeg ik telefoon van de verantwoordelijke en ik hoorde onmiddellijk aan haar stem dat het een slecht-nieuwsgesprek zou worden. Er was een overleg geweest met de universiteit en omwille van de grote vraag naar kinderopvang hebben ze besloten voorrang te geven aan kindjes die fulltime opvang vragen. Baby’s die maar enkele dagen per week komen bemoeilijken bovendien de organisatie en planning. Omdat er in De boskabouter voorlopig nog plaatsen vrij zijn – Gontrode is gelukkig niet zo populair als Gent – kan Finn in principe vanaf september drie dagen gaan, zoals voorzien, maar dat is dan ook het absolute minimum, zo stelde de verantwoordelijke. Eén dagje per week gaan wennen is dus uitgesloten en volgens haar ook niet aan te raden. Zij stellen vast dat baby’s pas goed wennen als ze verschillende dagen komen, en misschien heeft ze wel gelijk. Voorlopig blijft mijn kabouter dus thuis. En diep vanbinnen ben ik eigenlijk wel blij met dit nieuws.

Ook hier heeft de ‘sintkoorts’ toegeslagen. Er valt weinig aan te doen, uitzieken is het enige dat helpt. Voorlopig blijft het binnen de perken, maar we verwachten nog een korte opstoot zo rond 5 december… Tot dan proberen we ons te houden aan de voorgeschreven dosis van drie afleveringen ‘Dag sinterklaas’ per dag. Voor een examen over sint en piet zouden onze kinderen wellicht glansrijk slagen.

Bij Cas begon het deze zomer al. Hij maakte in het geheim een eerste versie van zijn sinterklaasbrief en speelde daarmee op zeker. Wie geen brief schrijft krijgt immers geen cadeautjes en van die nachtmerrie was hij op die manier al zeker gevrijwaard. Maar daar bleef het niet bij. De brief werd om de zoveel weken bijgewerkt – gegom, doorhalingen, correcties op correcties vindt de sint vast niet erg. Maar nu, vlak voor ‘le moment suprème’, heeft hij een nieuwe geschreven.

Hij wil, na rijp beraad, graag een Nintendo, zoals enkele vriendjes uit de klas. Van ons krijgt hij dat niet en hij gokt erop dat de sint zijn wens wel zal inwilligen. En als hij toch bezig is met geven, mag hij er nog een stuk of 6 spelletjes bovenop doen. Een ‘nee’ heb je, een ‘ja’ kun je krijgen, lijkt hij te denken. Ik probeer hem op een teleurstelling voor te bereiden, want de sint houdt volgens mij niet van computerspelletjes. Gelukkig hebben ze hem dat zelf horen zeggen in ‘Dag sinterklaas’ – dank u, Jan Decleir, om de puntjes op de i te zetten. Maar blijkbaar heeft een vriendje vorig jaar wèl zo’n spel gekregen van de sint en dus blijft hij voorlopig nog in zijn kansen geloven.

Ik heb gesuggereerd dat het misschien een goed idee is om eens te schrijven dat de sint zelf mag kiezen. Eigenaardig genoeg is Marthe de enige die dat ook daadwerkelijk door mij heeft laten noteren in haar brief. Dit verraste mij, want iedere keer als ze iets niet krijgt van ons zegt ze laconiek: “Dan vraag ik het wel aan sinterklaas, hé.” Maar nu het bijna zover is, weet ze het niet meer zo goed.

Lena wil vooral wat haar vriendinnetjes hebben: my little pony (aaaghh), iets uit de elfenreeks van playmobil (oef) en het nieuwe liedje van K3 – ja, ook hier is studio 100 niet buiten te houden – en voor de rest mag hij, gelukkig, zelf kiezen.

Ze maakten dus enkele mooie tekeningen, haalden wortels voor het paard uit de koelkast, zetten wat appelsap voor de sint klaar en lieten mij een ‘pintke’, zoals Marthe het zo mooi zegt, uit de kelder halen voor zwarte piet. Om helemaal in de stemming te komen, keken we daarna samen naar ‘Het paard van sinterklaas’.

Ik weet zeker dat die trappist zwarte piet zal smaken.

update: Blijkbaar twijfelde Cas stiekem ook aan zijn kansen, want er kwam – wellicht ‘s avonds laat geschreven – nog een nieuwe versie van zijn brief waarin met geen woord meer gerept wordt over de Nintendo. Hij hoopt nu dat Star wars en lego city op meer goedkeuring kunnen rekenen bij de goedheilige man. Tegen ons deed hij wat geheimzinnig en ontwijkend over de inhoud van zijn brief, want het was iets tussen hem en de sint. Maar de sint heeft het me zelf verklapt …

Marthe en Lena logeerden dit weekend eventjes bij oma en speelden daar samen met mijn oude barbiepoppen. Lena houdt van duidelijkheid, ook in haar spel. Daarom becommentarieert ze zowat alles wat ze ziet of doet. Gelukkig schreef oma dit op, zodat ook wij er nadien konden van genieten.

Lena: “Ja, Marthe, mijn barbie heeft geen mama meer en daarom heeft ze zelf borsten.”

‘t Is maar dat u het weet.

We wilden allebei een vierde, laat dat duidelijk zijn, maar vlak voor ik zwanger werd van Finn dacht ik soms, zo heel af en toe, dat het misschien toch niet zo’n goed idee was. Maar toen was ik zwanger, en was er geen plaats meer voor twijfel. En wanneer ik enkele weken later misselijk werd, en die misselijkheid heviger bleek dan bij de vorige zwangerschappen, dacht ik al gauw: laat het alsjeblieft allemaal goed gaan, dat dit niet voor niets is geweest. En tegen de huisarts zei ik al lachend dat het een heel braaf kindje zou moeten zijn om mij dat te doen vergeten. En zie wat een zalig ventje we kregen. Al een chance dat we ervoor gegaan zijn, denk ik nu vaak. Hij is er eentje uit de duizend!

De tijd van de saaie boekbesprekingen ligt al ver achter ons. Tegenwoordig doen ze daar trouwens niet meer aan mee, op de Leefschool. Misschien ook wel omdat ‘tinternet’ vol staat met boekbesprekingen, klaar om te kopiëren. Als alternatief mogen de kinderen creatiever aan de slag. Zo maakte Cas vorig jaar een originele cover voor “Koekkoek vos en haas” en een reclameaffiche voor “Fantasia I”. Dit jaar wou hij een kijkdoos maken waarin hij een bepaalde scène uit het boek verbeeldde.

Hij had de voorbije week al zijn personages getekend op ietwat zwaarder tekenpapier. De indeling van de doos zat ook al in zijn fantasierijke hoofd. Het moest een keuken worden met daarnaast de gang met de trap naar boven. Marijke zorgde voor de schoendoos door een nieuw paar ‘sletsen’ te kopen en ik zorgde voor de inrichting van de keuken. Ik maakte gouden muren om het invallend licht wat te reflecteren en een gyproc-muurtje dat de scheiding vormde tussen keuken en gang. Cas was ondertussen bezig met de aankleding: kasten met werkbladen vol keukengerei, schilderijtjes, een kalender, een ‘echte’ koelkast [dat is eentje waar je magneetjes op kan kleven, en niet zo’n ingemaakte zoals wij hebben], een kapstok en had ik niet gezegd dat het wel genoeg was, hij was wellicht nog bezig. Als rekwisieten werden werden een aantal playmobil meubeltjes geleend van de zussen. Dubbelzijdige tape, een wondermiddel volgens Cas, zorgde ervoor dat deze niet door de ruimte gaan vliegen. Twee gaten werden uit het deksel gesneden om licht binnen te laten via de bovenzijde en het grote keukenraam/piepgat kreeg nog een werkend rolluikje.

Benieuwd wat hij ervan zal brouwen, vrijdag in de boekenkring. En met welk idee hij de volgende keer op de proppen zal komen.
Heb ik al gezegd hoe tevreden we zijn over de Leefschool?