Vorig jaar volgde ik een beginnerscursus vilten bij Nicole Holvoet, toevallig ook een leefschoolouder. Ik had altijd al een voorliefde voor vilt; de aaibaarheidsfactor, de mogelijkheden en de kleuren zitten daar natuurlijk voor iets tussen. Maar tot dan toe was het bij wat eigen experimentjes gebleven. Zij wijdde ons echter met veel enthousiasme in in de kneepjes van het vak en ik bleek – tot mijn grote vreugde – een goede leerling.
Nicole stimuleert je bovendien om creatief te zijn, om je eigen ideeën vorm te geven eerder dan te kopiëren wat zij gemaakt heeft. En aan ideeën geen gebrek. Vaak is kiezen wat ik eerst wil maken nog het moeilijkste. Maar één idee had ik al lang in mijn hoofd en ik wist precies hoe ik het wou. Een vilten lamp voor in de living, een grote koker in ecru, versierd met verschillende soorten zijde, krulletjeswol en draadjes zodat je een beetje het effect krijgt van een blad handgeschept papier. Het moest sober, tijdloos en toch verrassend zijn. Het resultaat is helemaal zoals ik het in mijn hoofd had. Als het licht brandt komt de structuur in de vilt pas echt tot zijn recht. Let op, niet alles wat ik vilt kent zo’n geslaagd einde. Er mislukt ook wel eens iets, maar dankzij de kundige raad van Nicole gebeurt dat gelukkig weinig.
Na enkele maanden rust stond vorige week mijn eerste viltatelier gepland. Lang voordien gereserveerd, want Finn zou dan al ruim vijf maanden zijn en zijn mama toch wel een avondje kunnen missen. Dacht ik. Het was de eerste keer dat ik ‘s avonds zonder Finn op stap ging, dus best wel spannend. Niet dat ik zo lang weg was trouwens, de workshop liep van 7 tot 10. De avond voordien had Finn van half 6 tot 1 uur doorgeslapen, dus ik verzekerde Geert dat het een fluitje van een cent zou worden. “Bwah ja, zo’n gemakkelijk ventje”, probeerde ik hem moed in te spreken. Voor de zekerheid zette ik een flesje afgekolvde melk in de koelkast. Finn zat in z’n bedje rond 5 uur, te moe om nog langer op te houden, en gezwind vertrok ik rond 7 uur naar Merelbeke.
Me van geen kwaad bewust viltte ik een lap stof voor de lamp en tijdens het werk borrelden nieuwe ideeën in mij op. Een rood overtrekje voor de vierkante Ikea-lamp in de keuken leek me ook wel wat. Warm, gezellig en winters. Maar voor de juiste maten had ik Geerts advies nodig en dus belde ik nietsvermoedend naar huis. Groot was mijn verbazing toen ik Geert hoorde zeggen dat Finn al een half uur huilde, ontroostbaar was en “dat het helemaal niet leuk was voor hem”. Ai, daar ging mijn avondje uit. Snel naar huis – gelukkig maar een kleine 10 minuten ver – om mijn kleintje te troosten met moedermelk en doodmoe in bed te leggen. De fles vond hij blijkbaar niet zo lekker als de borst.
‘k Was al blij dat ik twee dagen later toch nog mocht vertrekken naar deel 2 van mijn viltatelier. Maar deze keer had ik het beter georganiseerd en overdag alles zodanig proberen timen dat hij pas rond 7 uur, na een heerlijk badje, in bed ging voor zijn avondslaap. En hoera, hij heeft mij laten werken tot 10 uur, zodat we nu ook van een sfeervol rood licht kunnen genieten in de keuken.
Wat hebben we dus geleerd? Eén: grootse plannen nog even uitstellen, twee: baby’s zijn gewoontedieren en drie: knus bij ons haardvuur is voorlopig zo kwaad nog niet.