Tip top, de datum staat erop. Maar niet op onze ringen. Daar staan enkel onze namen., al 10 jaar lang. Die ringen zijn we indertijd nog gaan halen in Brussel, op de Oude Graanmarkt, bij Christa Reniers.

Het begon allemaal tijdens een theatervoorstelling in de Vooruit, ergens in het voorjaar 1998. We waren toen op zoek naar een huisje op den buiten. Eentje om te kopen, wat te verbouwen en er onze nest van te maken. Lap, daar heb je het: kopen. Zo’n huis koop je niet als een paar groeteburgers bij Bea. Dat moet allemaal wat officiëler, zo met een akte en een meneer in kostuum op een veel te grote bureau en papieren, en de hele reutemeteut. Omdat dat nu net niet ons ding is, paperassen, zochten we een eenvoudige weg om daar onderuit te komen. En zo komt het dat ik, die avond in de Vooruit, al lachend zei: ‘we zullen wij moeten trouwen, hé, dat bespaart ons een hele hoop geloop’.

Nog voor Steven Van Watermeulen zijn eerste woorden de zaal had ingeslingerd waren we het erover eens. We zouden trouwen. Ik weet het, het klinkt niet zo romantisch als een aanzoek ergens ver weg op citytrip, of bungelend in het mandje van een luchtballon, maar het was daarom niet minder gemeend.

Het allerliefst waren we getrouwd op 1 mei, net als mijn grootouders trouwens. Maar aangezien we enkel voor een burgerlijke trouw gingen moesten we al snel afstappen van die datum. De zomer, het seizoen bij uitstek als het om trouwerijen gaat, daar had ik mijn veto voor gebruikt. Dus werd het 2 oktober, al herfst, maar nog niet te koud.

En nu zijn we 10 jaar verder. En zoals mijn moeder zegt: 10 jaar getrouwd, vier kinders, een huis en allebei vast werk, da’s al niet slecht. Benieuwd wat ze zal zeggen over nog eens 10 jaar.

foto’s: (c) rudy gadeyne

Eigenlijk is hij niet echt ziek geweest, onze Finn. Het begon vorige week met een slechte nacht en koorts. Maar die koorts duurde gelukkig maar 2 dagen en kwam niet hoger dan 38,4. Volgens de dokter kan dit bij een baby ook gewoon veroorzaakt worden door een onrustige nacht. Maar die onrust ‘s nachts was niet over na 2 dagen, net zo min als de onverklaarbare huilbuien. Bovendien dronk hij overdag niet zo goed als anders. Dit om maar te zeggen dat Finn vorige week zichzelf niet was.

Omdat de huisarts geen duidelijke oorzaak vond, besloot ik te rade te gaan bij de osteopaat. Ik snap niet goed wat ze allemaal doen, die osteopaten, maar het is altijd minimaal en met zachte hand en vaak met maximaal resultaat. Dat onze osteopaat een rare kwiet is, kort van stof en gebrekkig in sociale communicatie, nemen we er dan gerust bij.

Maar hij was op reis voor twee weken, dus googlede ik even om iemand anders in de buurt te vinden. En zo kwam ik terecht bij een vrouwelijke osteopaat in Zottegem. Een verademing. Vriendelijk, vlot en helemaal niet wereldvreemd. Ze gaf een duidelijke uitleg en liet mij zelfs voelen wat het verschil was tussen de linker- en de rechterkant. Aan de linkerkant zat er vanalles vast, wat zij zo goed mogelijk losgemaakt heeft. Het resultaat liet niet op zich wachten. We hebben onze tevreden Finn terug. Hij huilt niet meer bij het drinken en hij draait zijn hoofdje nu ook vlot naar rechts. Ook ‘s nachts geen huilconcert meer, al is doorslapen er voorlopig nog niet bij. Duimen dat de tweede sessie ons onze nachtrust teruggeeft.