Volgende week wordt Cas 8. Op dinsdag heeft hij een feestje in zijn klas en op woensdag komen een aantal vriendjes thuis spelen. Wat het juist zal worden is nog een beetje afhankelijk van wat Frank of Sabine dit weekend te vertellen hebben. Graag had hij, zoals 2 jaar geleden, een soortement GO4 gehad. Voor hen die Ketnet ontgroeid zijn, GO4 is een kinderversie van “Fort Boyard” of “Fear Factor” of “Spel zonder grenzen”, dat zal u, beste kijker van “Bruussel Vloams”, nog wel kennen.

Omdat we niet alle kinderen uit de klas, laat staan de leefgroep, binnen krijgen is het feestje enkel voor de “genodigden”. Om deze op de hoogte te brengen van de ‘feestiviteiten’ maken we traditioneel een papieren uitnodiging. Meestal wordt er rond een thema gewerkt. Zo zijn volgende zaken al de revue gepasseerd [in willekeurige volgorde]: schildknapen en ridders, prinsen en prinsessen, elfjes, kabouters, vos en haas, …

Dit jaar werd geopteerd voor een “naturig” kaartje. We sleuren meestal nogal wat “mooie dingen” mee na een boswandeling: blaadjes, sparrewietels [denappels voor de niet-kenners], eikels en andere noten, leuk gevormde takjes, stukken schors, mosdekentjes,… Een groot deel ervan verdwijnt al snel ergens in de tuin, andere dingen krijgen een tweede leven in een “herfsttafereeltje” en soms raken dingen zoek. Zo dacht ik dat er in de telefoonboek, die al een paar jaar tussen de boekenpers in de living zit, blaadjes zaten, maar deze bleek helemaal leeg. Gelukkig wist Marijke me te vertellen dat de daarin gedroogde blaadjes netjes opgeborgen in een mapje zaten.

Nu nog enkel een tekstje verzinnen en daar het “beeld” bij plaatsen. Rijmen en dichten is ons niet gegeven, maar een klein tekstje in elkaar boxen lukt nog wel. De uitgezochte blaadjes [ze mochten niet te groot zijn] werden met spuitlijm bevestigd op de kaartjes waarop de tekstjes geprint waren.

Het resultaat van dit jaar vind je hieronder.

Aan heel wat dingen kan je merken dat de zomer op zijn laatste benen loopt. Niet dat ik daar rouwig om ben, we hebben een leuke en mooie zomer gehad, en de herfst is nog steeds mijn favoriete seizoen.

Waaraan merk je het zoal?

• als ik ‘s morgens de trein naar het werk neem is het nog behoorlijk donker en op schone dagen krijg ik [m’n twee meereizende collega’s niet, want die kijken de andere richting uit] vaak een mooi kleurenpallet ergens boven het rangeerstation van Merelbeke
• de geuren veranderen en worden intenser: de geur van pas binnengehaalde mais, een houtvuurtje dat hier en daar al aangestoken wordt, de afgevallen bladeren, de kweeperen die zich met hun zoete geur zelfs blindelings laten vinden, de laatste rozen
• de zon die ‘s morgens bij het ontbijt [in het weekend wel te verstaan] net onder de overkapping van het houten terras komt piepen terwijl ze in de zomer bijna nooit rechtstreeks haar licht laat vallen op de door kinderhanden beduimelde schuifdeuren
• het feit dat op rommelmarkten het sierfruit, de pompoenen en okkernoten zowat een derde omvat van de uitgestalde waar
• je ‘s morgens best met één hand uitgestrekt voor je gezicht door de tuin loopt, anders raak je helemaal verstrikt in de kunstig geweven webben van de kruisspinnen

Herfst, de tijd van stoofpotjes, kolen, spruitjes, champignons en ander paddenstoelen, ragout, julkaka [Zweedse cake met heel veel gedroogde vruchten], boswandelingen,… Ik kijk er al naar uit.

Desalniettemin heb ik alvast een gelijk[w]aardige zomer besteld voor volgend jaar.

Tijdens het spelen hoor je de meest fantastische gesprekken tussen de kinderen. Vandaag waren de meisjes bij Helena gaan spelen en Cas zijn vriend Remi was op bezoek. Ze speelden met de playmobil en ik hoor Remi aan Cas vragen wat hij het leukste vindt, sinterklaas, de kerstman of de paashaas. Beiden gaan voor de sint. En dan ontwikkelt er zich een onthullend gesprek:

Cas: Remi, denk jij dat de paashaas echt bestaat?

Remi: Nee, ik denk het niet.

Cas: Ah, dan weet je dat het je mama is.

Remi: Mijn mama? De paashaas MIJN mama?

Cas: Ja, jouw mama is de paashaas.

Remi: MIJN MAMA???

Cas: Of de mijne. De ouders leggen eieren in de tuin voor hun kindjes.

Daar was Remi even stil van. Zo op een banale woensdag je geloof verliezen is natuurlijk niet alles.

Ik: Remi, je mag dat zeker niet aan je kleine zus vertellen, want zij gelooft natuurlijk wel nog in de paashaas.

Remi: Helena? Pff, die gelooft zelfs nog in sneeuwwitje!

Zoals al een hele tijd gaan we elke week zwemmen. We, dat was eerst Marthe en ik, tot Marthe haar 25m schoolslag brevet haalde. Daarna loste Cas haar af. Deze week was het Cas’ beurt om zijn brevet te halen. 3 lessen had hij maar nodig om de schoolslag onder de knie te krijgen. Hij had dan ook al een brevet 25m rugslag op zak, een brevet dat hij haalde toen het zwembad van Zottegem nog niet gesloten was voor renovatie.

Sindsdien zijn we uitgeweken naar Merelbeke, waar de kinderen les krijgen van Freya. Net niet individueel, maar wel behoorlijk intensief. Het verschil met de groepslessen in Zottegem is wel tamelijk groot, zeker voor wie nog niet zo goed kan zwemmen. In Zottegem zwommen de kinderen met moeite enkele baantjes tijdens de les terwijl Freya er aardig de pees op legt, op haar eigen lieve en kindvriendelijk manier wel te verstaan.

Vandaag zorgden buikstrubbelingen [ik weet het, moeder, het is een plaagje dat de ronde doet, Anita heeft het ook al gezegd] ervoor dat Cas alleen het bad in moest. Toch flink hoe een zevenjarige met een zwemzak en een stuk van een halve euro binnen gaat en even later in zwembroek [ze zat zelfs niet omgekeerd en hij had ze niet tot onder zijn oksels opgetrokken] op zoek gaat naar zijn zwemjuf.

Van achter mijn water- en het cafetariaglas zag ik hoe Freya na Cas’ eerste halve baantje naar de opperredder wees. Cas trok gezwind naar de ‘geelbloes’ en ik kon uit zijn gebaren opmaken dat hij klaar was voor zijn brevettocht. De gecrockte redder-in-nood gesticuleerde dat Cas van het startblok mocht duiken en zijn baantje mocht zwemmen, iets wat hij dan ook prompt deed. Fier als een gieter kwam hij zijn blad door het doorgeefluikje stoppen zodat ik ondertussen zijn ‘echte’ brevet kon afhalen aan de kassa.

Als beloning mocht Cas extra vaak door ‘de buis’, iets waar hij na de tweede glijbeurt een nieuwe vriend aan overhield die hem wat trucjes leerde.

Niet alleen Cas was fier, ook ik was zeer trots op mijn ik-ben-nog-geen-acht-en-trek-al-ferm-mijn-plan-zoon.

Gisteren zijn we wat te laat gaan slapen. Dat gebeurt al eens op een zaterdag, zeker als er een nieuwe Britse misdaadreeks met Kenneth Brannagh start en je denkt dat je ‘s anderendaags iets langer dan gewoonlijk in bed mag blijven liggen. Maar dat hadden we beter niet gedaan.

Om drie uur werd Finn wakker. Honger. Normaal drinkt hij zo’n 20 minuutjes om dan onmiddellijk weer in te slapen. Nu begon hij na 10 minuutjes te krijsen. Ja, krijsen. Ik gebruik dat woord niet vaak en Finn krijst normaalgezien nooit. Nu dus wel en hij was ontroostbaar. De pijn was van zijn gezicht af te lezen en een moederhart kan daar niet goed tegen, echt niet. Hij stampte met de beentjes, dus ik dacht aan darmkrampjes. De preisoep van de vorige dag was misschien toch niet zo’n goed idee. Ik dus in het holst van de nacht naar beneden om venkelthee te maken, wat na een tijdje gelukkig effect had. Tegen vier uur sliep hij weer en wij dus ook. Tot vijf uur. Het hele scenario begon opnieuw, met dat verschil dat de venkelthee nu al naast mijn bed stond. Tegen zes uur sliep hij weer en wij dus ook. Om zeven uur, je raadt het al, van hetzelfde laken een pak.

Toen we rond negen uur uit bed kwamen – bezoek van Lena’s meter rond 10 uur en naar oma’s ‘verjaardagsfeest’ tegen de middag – vond ik dat Finns hoofdje wat warm aanvoelde. Geert dacht dat het van het vele huilen kwam, maar de thermometer gaf mij gelijk: 38,4°C. Wellicht was de preisoep dan toch niet de boosdoener? Oorontsteking? Keelontsteking (zoals ik vorige week)? Een andere vreemde ziekte?

Even later waren we al op weg naar de dokter, Finn en ik, want bij zulke kleintjes neem je toch best niet teveel risico’s. De dokter vond geen aanwijsbare reden, maar stelde wel vast dat zijn buikje blijkbaar pijn deed. Misschien een darmontsteking? Misschien toch de soep en koorts door te weinig slaap? Misschien tijd voor een kakbroek? Ik heb dus weer eens aan de huisarts moeten uitleggen dat kindjes die lange tijd borstvoeding krijgen echt niet elke dag stoelgang maken, soms om de zoveel dagen, soms 1 keer in de week en dat dat perfect normaal is. Dat het dan helemaal niet consistent is zoals bij flesvoeding, maar nog steeds gele borstvoedingskak. Iedere keer bekijken ze mij alsof ze het horen donderen in Keulen. Gelukkig heb ik ervaring met borstvoeding, wat blijkbaar van de huisartsen van vandaag niet gezegd kan worden.

Enfin, afwachten is de boodschap, suppo’s tegen de pijn en de koorts en hopen dat de krampen overgaan. Intussen zijn de krampjes weg en de darmpjes leeg, maar de koorts blijft. Benieuwd wat het vannacht wordt. Maar deze keer pak ik het slimmer aan en kruip ik vroeg onder de wol. Slaapwel!

Deze morgen was Cas met een gewoon mes een stuk peperkoek aan het afsnijden, wat natuurlijk een bijzonder dikke plak opleverde. Niet dat hij dat erg vond, trouwens.

Ik: “Cas, dat lukt niet met zo’n mes, je moet daarvoor een aardappelmesje gebruiken.”

Cas: “Maar mama, ge kent mij toch, ik ben nog maar een kind. Ik mag dat toch nog niet, met zo’n vlijmscherp mes werken.”

Wie zei daar ook alweer iets over waarheid en kindermond?

Maandag vroeg Tineke, de mama van Maja en Luna, of Marthe woensdag bij Luna wou komen spelen. Natuurlijk wel. En als Cas zin had mocht hij meekomen, want het klikt wel tussen hem en Maja. Nog voor ik Cas kon inlichten kwam Maja naar mij toegerend om te zeggen dat ik niets mocht verklappen, het moest een verrassing blijven. Ik wou het spel wel meespelen, maar het leek mij sterk dat dit zou lukken tot woensdag. Tot mijn grote verbazing was Cas woensdagmiddag nog steeds niet op de hoogte.

Tijdens de rit naar huis was hij al wel te weten gekomen dat hij bij iemand mocht gaan spelen, “bij een vriendinnetje”, zoals Lena zei. En nog ging het licht niet aan in zijn hoofd. Nochtans hadden we de voorbije dagen al een paar keer vermeld dat Marthe bij Luna mocht spelen op woensdag en aangezien hij de vorige keer ook meegegaan was, … maar nee, hoor. Marthe kreeg ook plezier in het spelletje en stelde voor Cas een blinddoek om te doen tijdens het korte ritje. Zelfs Lena verklapte niets.

Dus toen we om kwart voor drie vertrokken deden we een sjaal over zijn ogen. In de auto wist hij dankzij de vluchtheuvels welke weg we namen, maar hij wist niet waar we naartoe reden. We sloegen rechtsaf en toen linksaf en hij wist het nog steeds niet. Onze verrassing bleek bijzonder goed te lukken, tot we parkeerden voor het huis en Marthe plots zei: “Mama, we gaan de blinddoek pas afdoen als we bij Maja binnen zijn, he!”

Pff, al blij dat ik mij niet versproken had!

Zondag gingen we met het hele gezin naar de opendeurdag in het blauw kasteel. Ja, Scheldewindeke heeft een echt kasteel, of beter, had een kasteel, opgetrokken uit blauwe hardsteen. Vandaag staan alleen nog een zijvleugel en paardenstallen overeind. Maar er was genoeg te zien op de site. Opgravingen legden de grondvesten van het oorspronkelijke 15de eeuwse kasteel bloot. Er werden rondleidingen gegeven doorheen de moestuin en in het bos. Voor de kleinsten stonden er springkastelen in de boomgaard en je kon bij de circusplaneet je acrobaatgehalte testen. Er waren zelfs bio-groenten, kruiden en fruit, vers geoogst uit de moestuin, te koop. En die moestuin, die was om van te watertanden. Ruim, goed onderhouden en met een grote variatie aan groenten.

Toen wij negen jaar geleden – jawel, direct na de aankoop – aan ons tuinplan werkten, werd er uiteraard een plaatsje voorzien voor een moestuin. Helemaal achteraan, achter een taxushaagje, met een kruidentuintje aan de ene kant en de gerecupereerde bessenstruiken van Martha, de vorige bewoonster, aan de andere kant. Onze ouders hadden ook een moestuin, dus het was voor ons een evidentie dat we groenten uit onze eigen ‘hof’ zouden oogsten. Maar als kind geniet je gewoon van al het lekkers uit die groentetuin, zonder dat je stilstaat bij het vele werk dat daaraan voorafgaat. Na enkele jaren tuinieren wisten we wel beter: als de groenten groeien, groeit het onkruid even hard. En onkruid wieden in onze vruchtbare, maar zware grond is niet echt een lachertje. Kortom, het moestuinplan werd voor onbepaalde tijd in de koelkast gestopt, gras werd uitgerold en een speeltoren vervangt nu spinazie, ui en kool. De bessenstruiken bleven natuurlijk staan, net als de rabarber, en ze kregen zelfs nog gezelschap van heerlijke frambozen en bosbessen. Want wat is er leuker dan in de boomhut huisje spelen en je eten zelf plukken?

Eigen groenten werden dan maar vervangen door een abonnement op een pakket biogroenten bij de natuurwinkel vlakbij. We leerden nieuwe soorten waarderen: rammenas, raapstelen, winterpostelein, aardpeer, koolrabi, … Maar ook de bij ons minder geliefde soorten zoals rapen, pastinaak en snijbiet doken regelmatig op in het pakket. Maar toen de natuurwinkel naar Oosterzele verhuisde hebben we ons abonnement opgezegd.

Nu, anderhalf jaar later, beginnen we die lekkere biogroenten toch te missen. Het eenzijdige aanbod in de supermarkt zit daar natuurlijk voor iets tussen. Altijd dezelfde soorten, terwijl er nog zoveel andere lekkere groenten bestaan. Toch maar weer een groentepakket bij de natuurwinkel, nu rechtover de school van de kinderen? Of op woensdag in diezelfde natuurwinkel biogroenten kopen bij Ivan van De Patisson, een sympathiek groentewinkeltje uit Balegem?

Dat de kinderen soms vreemd opkijken als ze vragen wat we eten, dat nemen we er graag bij. Enkel door te proeven leer je nieuwe smaken kennen en waarderen. Zoals vandaag. Lena trok haar neus op toen ze hoorde wat we aten: couscous met ratatouille en groenteburgers. Maar aan tafel zei ze verrast dat niet alleen haar burger lekker was, maar ook die ‘bubbeltjes’ gemengd met haar groentesaus. En haar bordje was in 1-2-3 leeg. En daarvoor sta ik dus met veel plezier een uurtje in de keuken.

Om het ‘groot verlof’ in schoonheid af te sluiten zijn wij – Cas, Marthe, Lena, ons buurmeisje [de grote] Camille en mezelve – op de allerlaatste dag naar Brugge getrokken. Niet om er kanten cache-pot-onderleggertjes te halen of in een koets achter kakkende paarden te zitten. Neen, wij gingen voor het eerst naar een heus pretpark. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we vrijkaarten gekregen hadden van collega I. (één van Marthes nieuwe ‘vriendinnetjes’).

Wij, ten huize Roels, zijn eerder van het gedacht: een leuke boswandeling, een gratis speeltuin, een fietstocht door de kouter, meer moet dat niet zijn. En alhoewel de kinderen wel al eens een pretpark bezochten met de school, toch vragen of zagen ze niet naar “nog”. Misschien ook wel omdat ze weten dat ze toch bot vangen, net zoals bij Petit-Gervaiskes, cola (tenzij op een feestje buitenshuis), choco (tenzij 1 pot tijdens de grote vakantie), virtuele en reële schietgeweren, schmink (behalve door Marijke aangebrachte teennagellak tijdens de grote vakantie),…

Ik werd er terug aan herinnerd waarom ik niet van pretparken hou, ook al was het deze keer heel erg kalm en moesten we nergens aanschuiven. Een kleine greep uit de pretparkergenissen:

• ze vragen €6 om uw bolide te stallen, terwijl je een straat ervoor voor niemendal kunt parkeren (wat we dan ook gedaan hebben, of wat dacht je?)
• van zodra je binnen komt plooien ze daar een valkparkiet op je schouder en staat er een of andere oetlul met een fototoestel te zwaaien (een beleefd “neen dank u” verstaan ze trouwens  niet, ‘k had misschien beter “ke n’en da nie van doene” geantwoord)
• om elke hoek staat ‘Bobo’ affichegewijs wel weer een of ander te consumeren ding aan te prijzen
• waarom moet er muziek uit de beplanting komen?
• en waarom moet dat zo luid?
• en waarom Celine Dion?
• waarom moet de presentatie bij de dolfijnen en de roofvogels persé tweetalig Nederlands/Frans?
• en waarom zo luid?
• waarom loopt een ‘studentenjobber’ in een Bobopak de kleinste kinderen de stuipen op het lijf te jagen?

Edoch, we hebben ons geamuseerd. Omdat we nergens moesten aanschuiven zijn we/ze ontiegelijk vaak op de paardjesmolen, de ‘roetsjbaan’, de ‘zwaaischommels’, het ‘meuleken’ geweest. Alleen de ‘Sancta Maria’, je weet wel, de boot die bijna over de kop gaat, was bij niemand een succes. Lena was bij haar eerste tochtje met de ‘orca ride’ heel erg bang, maar toen het ding halt hield in het stationnetje was ze de eerste om terug aan te aanschuiven.

Het was al een stuk in de namiddag toen we de speeltuin bereikten. Daar ontdekten we de leukste attractie van het park. Simpel maar oh zo tof. De formule:

• men neme een rubberbootje
• men sleure dat ding de ‘trap’ op tot je boven tussen de kruinen van de omliggende bomen zit
• men plaatse het ding op een ‘rollenplankje’
• men neme plaats
• het ‘rollenplankje’ kantelt en je bent vertrokken voor een ritje van een luttele seconden vooraleer het bootje halt houdt aan de voet van de waterglijbaan
• men herhale dit zoveel men maar wil.

Niet overtuigd? Kijk dan maar eens mee hieronder.

Conclusie: ik haat nog steeds pretparken en wou dat ze zo’n ‘waterroetsjding’ zouden installeren in de Blaarmeersen of ‘het domein’ in Wachtebeke of in de Gavers in Geraardsbergen.

Pjotr, je weet wel, onze je-gaat-naar-de-geitjesboerderij-om-kaas-en-brengt-een-poesje-mee poes voelt zich hier al helemaal thuis. Met de kinderen was het direct ‘koekenbak’. Zeker bij Marthe, die zat heel vaak in kleermakerszit met de Playmobil te spelen met in haar schoot of op haar rok een rustig turend of slapend ukkepukje. Van ons had hij in het begin een beetje schrik, maar dat overwon hij ook al snel. Pjotr is een rustig, lief en zeer aanhankelijk poesje, niet zo’n wildebras als Findus toen die klein was.

Sinds gisteren mag hij ook al eens buiten. Hij kende Findus al als de-poes-van-aan-de-andere-kant-van-het-schuifraam. Ze snuffelden al een paar keer toen het raam op een kier stond en noch Findus noch Pjotr zette het op een blazen of grollen. Gisteren waren de kinderen dan ook dolenthousiast toen ze zagen dat Pjotr en Findus ‘neuze-neuze’ deden. Lena dacht dat ze wel een beetje verliefd op elkaar zouden kunnen zijn.

Deze middag echter sloeg het noodlot toe. Iets na elven kreeg ik een paniektelefoon van Marijke dat er iets ernstig mis was met Pjotr. Ze had poezen horen vechten en vond Pjotr aan het schuifraam van het houten terras. Hij leek in cirkeltjes achter zichzelf te hollen en miauwde in paniek. Toen ze hem opnam zag ze dat zijn ene pootje zo slap hing en ze dacht in eerste instantie dat dat pootje uit de kom was. Maar toen hij terug binnen in zijn mandje zat bleek er veel meer aan de hand. Beide pootjes en zijn staartje hingen slap en hij sleepte zich op zijn voorpoten naar zijn drinkbakje. In zijn rugje zat ook een rare knik die het ergste liet vermoeden. Gelukkig wonen we vlakbij een dierenarts en mocht ze kort na het middageten al langsgaan. Maar ook die vond het zeer bizar en gaf ons niet al te veel hoop. Een spuit in zijn rug en wat isobetadine op zijn open wonde aan de voorpoot, meer kon hij voorlopig niet doen. Nu is het afwachten of er verandering komt in zijn toestand, zoniet dan is zijn rug wellicht gebroken. Helaas bestaan er geen rolstoelen voor poezen, al ben ik ervan overtuigd dat Cas er wel een in elkaar zou kunnen knutselen met z’n Lego.

[update donderdag 10 september 19.30]

De inspuiting tegen de hernia kon niet baten. Zijn rugje was wel degelijk gebroken. Pjotr, ons liefste snoezigste poesje is niet meer.