We werden er voor het eerst mee geconfronteerd toen we opvang zochten voor Cas. Oorspronkelijk zochten we een plaats vanaf januari 2002 in de Blokkentoren, hier in de Stationsstraat in Scheldewindeke, maar zij hadden pas plaats vanaf april. Gelukkig bleek onze verbouwing net iets langer te duren dan gepland {we verhuisden pas op 6 april 2002}, bleef Marijke nog drie maanden extra thuis {ze zou normaal starten na de kerstvakantie} en konden we voor de overbruggingsweken beroep doen op de verschillende oma’s en opa’s.

Voor Marthe hadden we geen probleem. Aangezien er slechts 16 maanden tussen haar en Cas zitten, kreeg ze voorrang en kon ze zo samen met haar broer naar de Blokkentoren. Toen we voor Lena opvang zochten was de toen al vertrouwde crèche echter van systeem veranderd. We zouden haar ook tijdens de schoolvakanties moeten brengen, of althans ervoor betalen. Er werd ook een minimum van drie volle dagen per week ingesteld, iets wat we tot dan toe nooit nodig hadden omdat mijn ouders ook steeds een dag de kinderen opvingen.

Wij dus op zoek naar een nieuwe opvang. Tijdens onze ‘korte wandeling’ kwamen we altijd voorbij een huis in de Gaversesteenweg waarvan je, bij een korte blik door de gordijnloze voorruit, makkelijk kan afleiden dat er een onthaalmoeder woont. Na een bevredigend bezoekje, er was leuk speelgoed, er was gevarieerd en vers middageten en fruit, het was er rustig {ook al ging Marijke onaangekondigd}, beslisten we dat Ingrid een goed nest zou bieden voor Lena. Dat bleek ook te kloppen, want Lena ging er zeer graag. We hoefden dus niet ver te zoeken toen we voor nummer vier opvang nodig hadden. En warempel, ze had nog plaats.

Normaal zou dit stukje hier kunnen stoppen, maar dan klopt de titel niet. Op een blauwe maandagavond kreeg ik een telefoontje van Ingrid met de mededeling dat ze haar onthaalmoederschap stopzette en terug buitenhuis ging werken. Jammer, maar begrijpelijk. Ze heeft twee opgroeiende kinderen en was open van 7 tot 18u, vijf dagen op rij, ook tijdens heel wat schoolvakantiedagen. Na vieren kwamen er nog een aantal broertjes en zusjes bij voor de naschoolse opvang. Kortom, het was een niet te onderschatten job.

Terug naar af dus. Op zoek naar nieuwe opvang. We probeerden het eerst via de officiële weg, zijnde het OCMW van Oosterzele. Hier moest je je persoonlijk gaan aanmelden om een dossier te openen. Zij zoeken dan naar een geschikte plaats voor jouw spruit. Erg omslachtig, zonder veel inspraak en niet meteen ons ding. Gelukkig kregen we van een aantal ouders van de leefschool nog wat suggesties. Els, die in de wijk vlakbij school woont, kreeg zeer goede punten van Roswitha. Opnieuw een rustige omgeving met heel wat groen en dieren, een huislijke sfeer, en plaats! We konden niet beter treffen en belden zo snel mogelijk naar het OCMW om ons dossier af te sluiten. Een week nadat ik de ingevulde formulieren binnenstak bij Els kwam er een alarmerende mail van diezelfde Roswitha (veel mensen met die naam kennen we trouwens niet). Ook Els zou stoppen met de kinderopvang om terug een ‘normale’ job uit te oefenen, om min of meer dezelfde redenen als Ingrid.

Terug naar af dus, maar het lijstje potentiële onthaalmoeders was al aardig geslonken, en we waren nu ook al rijkelijk ‘laat’. Er werden er nog een paar bezocht, maar die raakten niet door Marijkes eerste selectie om velerlei redenen {niet flexibel, geen tuin, vaste sluitingsdag, niet proper,..}. De tijd bleef echter tikken en terug gaan naar het OCMW, daar hadden we echt geen zin in. Roswitha, alweer zij, kende nog een schoolvriendin die ook opvang deed, vlakbij school, maar ze wist niet of ze nog plaats had. Marijke dus ‘s anderendaags na het ‘droppen’ van de kinderen de straat overgestoken en aangebeld. Veel speelgoed te zien, maar geen kinderen, en de voordeur bleef dicht. Misschien haar vaste sluitingsdag. De volgende dag hetzelfde ritueel. Ook ditmaal geen deur die openging, en voor je het vraagt, neen, Marijke was niet geaccompagneerd door een vriendin, had geen carnassière onder de arm en duwde geen buggy voor zich uit. Een dag en deurbel-ding-dong later kwam de aap uit de mouw, in dit geval, de moeder uit het deurgat. Neen, haar dochter was er vorig jaar al mee gestopt.

Terug naar af dus. And time is ticking. Maar zie daar, een deus ex machina in de gedaante van, je raadt het al, Roswitha. Of we al waren langsgeweest bij De boskabouter, een van de nieuwe minicrèches van de Gentse Universiteit. Haar woorden waren nog niet koud of we parkeerden vlak voor een opgeknapte villa aan de rand van het bos in Gijzenzele. Pas vernieuwd, alle comfort, leuke kleuren, toffe madam, mooi speelgoed, midden in het groen, dieren die nu en dan uit het bos opduiken, alleen… geen kabouter te zien. Maar wel plaats, en daar was het ons om te doen. Een korte administratieve procedure gevolgd en kijk nu, in de mailbox een bevestiging dat onze Finn vanaf januari 2010 er zijn pinnenmuts mag gaan opzetten.

2010 hoor ik u denken, help! Geen probleem voor ons, dat was de door ons vooropgestelde datum. Marijke neemt immers een jaar loopbaanonderbreking en gaat dus eigenlijk pas opnieuw werken vanaf september 2010. Finn zal de eerste maanden dan ook slechts nu en dan in De boskabouter vertoeven. Kwestie van al wat vertrouwd te raken met leeftijdsgenootjes en aanstormende pauwen uit het bos.

Nog zes keer slapen en de grote vakantie gaat alweer van start. “Weet er iemand wat dat wil zeggen ‘grote vakantie’?” hoorde ik juf Katrijn nog vragen toen ik vorige week Lena ging ophalen. “Alle dagen weekend” flapte Lena er uit.

De grote vakantie: twee maanden, een goeie negen weken, geen school, lekker thuis, althans, de kinderen en Marijke. Zelf ben ik niet in die bevoorrechte positie, maar je hoort me niet klagen. Ik werk door tot aan de Gentse feesten, neem dan twee weken en op het eind van augustus ook nog een week. Daartussen neem ik ook nog wat snipperdagen, of een snipperweek, een beetje afhankelijk van het weer en het werk.

Hoe die periode wordt ingevuld? Er zijn een aantal ‘geplande’ activiteiten. We gaan, naar goeie gewoonte ondertussen, een weekje op boerderijvakantie naar ‘t Donderswal in Lo. Cas gaat voor het eerst met de JNM een weekje op tentenkamp naar Sint-Lievens-Houtem. Op dat moment zitten de meisjes met opa en oma Wachtebeke in een appartementje in Wenduine waar ze wellicht hun longen uit hun frêle lijfjes zullen fietsen op de rotonde.

Verder hopen we te kunnen genieten van het goede weer. Van zodra Lena de zon ziet schijnen springt zij uit haar kleren en rent de tuin in. We pikken hier en daar iets mee uit het aanbod van de Gentse en andere feesten, zoeken een leuke natuurpuntactiviteit of ontdekken een van hun uitgestippelde routes. We halen de fietsen van stal en toeren een beetje in de nabije omgeving. We vullen ons picknickmand en gaan op zoek naar een leuk plekje groen om die mand wat lichter te maken.

Hun schoolkameraden zullen ze ook geen twee maanden moeten missen, want er wordt al aardig over en weer uitgenodigd en plannen gesmeed. Het ziet er dus niet naar uit dat we ons zullen vervelen de komende weken. En voor we het goed en wel beseffen is het al weer september, vrees ik.

Sinds vrijdag gaat Geert opnieuw werken. Hoe gezellig het ook was met z’n zessen thuis, er moet natuurlijk iemand de kost verdienen.

Concreet betekent dit dat Geert ten laatste om 10 na 6 opstaat om de trein te halen en dat ik de ‘ochtendshift’ doe. Het lijkt misschien een heel gedoe om jezelf en vier kinderen op tijd klaar te maken voor school, maar dankzij onze rustige Finn verloopt alles vlot. Ik voed hem meestal rond 6 uur en daarna slaapt iedereen verder. Om 7 uur begint het ochtendritueel met de drie oudsten zoals vroeger; Finn slaapt ondertussen verder. Wassen, aankleden, ontbijten, tanden poetsen, schoenen aan en boekentas mee.

Gelukkig zijn we de fase van het gezeur om welk kleedje of rokje de meisjes aan willen en het geruzie om de kleur van hun beker voorbij, want geloof me, ook die periode moesten we door. Slecht voor het ochtendhumeur van mama! Maar ook hier was duidelijkheid het codewoord: mama kiest de kleren voor school, zij kiezen zelf in het weekend, de roze beker is afwisselend voor Marthe en Lena en daar hoeft niet over gezaagd te worden, want, zoals Lena nu al heel wijs poneert: “Alle kleurtjes zijn mooi, hé mama?”

Het enige verschil in het ochtendritueel tot nu toe is dat ik Finn uit zijn bedje haal vlak voor we vertrekken en hem in de maxicosi leg. Daarin ligt een lodger shelter, een heel handige draagdoek die ik van een vriendin mocht lenen (dank u, Mieke). Aangekomen op school til ik hem eenvoudig uit de maxicosi, klik de shelter dicht en Finn ligt in een draagdoek, lekker verder slapend. Zo breng ik de kinderen naar hun klas (geen afscheid aan de poort en gedisciplineerde rijen op de leefschool, de kinderen gaan zelf of met mama naar de klas als de bel rinkelt), ik praat wat met de juf en de andere mama’s, haal lekkers bij Bea, de natuurwinkel rechtover school, …

Terug thuis is het meestal tijd voor de volgende voeding en begint een dagje genieten van Finn. Voorlopig dus geen ochtendstress ten huize Roels. Met dank aan een baby met goede slaaphormonen.

Wij zijn al een aantal jaar lid van Natuurpunt. Niet echt actieve leden en zeker geen militanten, noem ons eerder “steunende leden”. Toch durven we op de site al eens op zoek gaan naar een wandelroute in een van de door hen beheerde natuurgebieden. Zo ontdekten we eerder al het Duivenbos in Sint-Antelinks, het Raspaillebos aan de bosberg nabij Geraardsbergen, bos ‘t Ename en nog wel enkele andere. Sinds 1996 is Natuurpunt ook de beheerder van het Heidebos, een 240 hectaren groot gebied op de grens van Wachtebeke en Moerbeke. Niet dat ik het toen pas ontdekte. Daarvoor was een deel ervan bekend als ‘t vliegplein’ en was het verboden terrein. Op de grens woonde immers nog de boswachter met een zeer goede neus. De eerste keer dat ik Marijke ‘meetroonde’ naar het mooie stukje ‘homeland’ hadden we het vlaggen. Na een half uurtje wandelen hoorden we plots de jeep van de arm der wet. “Dat, als we niet snel terug achter de omheining zouden verdwijnen, we wel eens in zijn ‘cahier’ zouden kunnen verschijnen”. Niet dat dat zo’n dreigement was, z’n dagen als ‘king of the woods’ waren toen al geteld.

Maar sinds Natuurpunt er de plak zwaait is er heel wat gewijzigd. Er wordt nu aan bosbeheer gedaan, er zijn een aantal wandelroutes uitgezet, er struinen een aantal Gallowayrunderen door de bossen, er zijn rustbankjes neergepoot en het domein is open voor al wie wil. We hebben er al gewandeld in de herfst, zelfs de dag voor Cas geboren werd (ja, toen probeerden we die truckjes ook al), in de winter in de sneeuw, tijdens mooie lentedagen en op hete zomerdagen. Maar nog nooit ‘s nachts.

Al een aantal jaar organiseert de afdeling een paar maal per jaar een geleide wandeling, waaronder een op de kortste nacht van het jaar. Aangezien Cas en Marthe graag nog eens heel lang wilden opblijven en ze ook steeds te vinden zijn voor een natuurwandeling was dit de ideale gelegenheid. Cas vulde snel zijn ‘legertasje’ met zijn nieuwe zaklamp en een verrekijker. Ik kon hem ervan overtuigen zijn camouflagenet thuis te laten, het was immers een nachtwandeling en dan zie je sowieso al niet veel.

We vertrokken veel te vroeg, maar daar zat een plannetje achter, we combineerden de wandeling, die pas om half tien startte, met een verrassingsbezoek aan opa en oma Wachtebeke. Daar schoven we mee aan tafel en werd er nog een beetje gerust in de zetel. Marthe nestelde zich tegen opa aan om samen naar een herhaling (wat dacht je) van FC De Kampioenen te kijken.

Na een laatste sanitaire stop ging het, samen met nonkel Peter die ondertussen ook was toegekomen, richting Parking 1. Er was behoorlijk wat interesse zo te zien. De groep van om en bij de 50 man werd gegangmaakt door Gert Du Cheyne, naast conservator ook een gevat babbelaar. Zo werden een aantal tussenstops ingelast om ons te onderhouden over onder ander de nachtzwaluw, de uilenveertjes, de verschillende huurders van spechtennesten, het nut van zomerrogge [zie foto hierboven], … Heel veel nachtleven hebben we echter niet gezien of gehoord, daarvoor was de groep wellicht net iets te groot. Maar de kinderen vonden het wel leuk, ook al hebben we de ‘pillamp’ enkel gebruikt om door het laatste stukje dichte donkere bos de weg naar de parking terug te vinden. Marthe haalde nog net het middernachtnieuws en zodoende ook de zomer. Cas zag ik de hele tijd naar buiten turen, af en toe wegduikend om de laatste restjes mondvoorraad, die in de plooibox naast hem stonden, te laten verdwijnen.

Als het aan hen lag staan we er volgend jaar weer.

De natuur heeft dat toch verdorie goed geregeld, bedenk ik me bij iedere nieuwe baby. Hoe verklaar je anders dat je als mama (en papa) onmiddellijk verliefd wordt op die hulpeloze, ietwat verschrompelde baby die uit je buik komt. Dat je lyrisch wordt van dat warme, zachte lijfje, van die zoete babygeur en je hart ineenkrimpt bij de gedachte dat iemand ook maar een haar van dat minimensje zou krenken. Na enkele dagen is het moeilijk je een leven zonder baby voor te stellen.

Dit maar om te zeggen dat Finn er al volledig bijhoort, bij ons gezin. Maar met zo’n rustige baby zijn de nodige aanpassingen voorlopig minimaal. Ook met drie kinderen loopt alles pas vlot als je je goed organiseert en met vier (of beter: drie en een baby) is dat zeker zo. Voorbereiding, structuur en regelmaat zijn volgens mij noodzakelijk, als je tenminste van rust en orde houdt (sommige mensen gedijen prima in chaos, maar ik behoor niet tot die categorie).

Wanneer Finn slaapt probeer ik zoveel mogelijk voor te bereiden om de ‘drukkere’ momenten van de dag op te vangen. ‘s Avonds wordt alles klaargezet voor de ‘ochtendspits’, overdag wordt het eten al deels voorbereid, enz. Heeft Finn honger en ben ik drie kwartier immobiel, dan probeer ik dat te zien als rustmoment, waarin ik natuurlijk wel kan telefoneren, de krant lezen, praten met de kinderen, voorlezen of gewoon een lekkere kop (borstvoedings)thee drinken.

We mogen natuurlijk van geluk spreken dat Finn geen huilbaby is (sinds Lena weten we dat baby’s niet altijd voor een roze wolk zorgen), maar voorlopig is hij de rust zelve. Op dit eigenste moment komen er alleen maar verzaligde droomgeluiden uit de wieg. Ook ‘s nachts slaapt hij nog steeds goed, al durft hij zijn nachtslaap ook van 10 tot 4 leggen en niet van 12 tot 6, zoals mama dat het liefste heeft. Overdag wisselt hij een ‘drinkdag’ meestal af met een ‘slaapdag’, maar na drie baby’s die bijna iedere dag om de 2 uur wilden drinken en dit tot ongeveer twee maanden, voelt dit aan als een echte luxe.

Maar misschien verdwijnt deze euforie met zijn eerste groeispurt…

Ben je gelukkig?

Een Joke-vraag noemen wij dit hier ten huize. Een vraag die je niet meteen rechttoe rechtaan iedereen stelt en die je doet nadenken. Ja, je denkt daar wel eens over na, maar algauw worden die gedachten weggespoeld door een of andere alledaagse beslommering. Maar als een vriend je dit op de man af vraagt, ben je wel verplicht er even stil bij te staan en er de tijd voor te nemen.

Af en toe doe ik dat wel eens zonder dat Joke in de buurt is. Je overpeinst. Zet dingen op een rijtje.
Maar ‘geluk’ zit hem vaak in kleine, haast onbenullige dingen. Ze passeren zonder aanleiding. Zijn vluchtig als een droom net voor het ontwaken.

Een mooie lentedag, middagmaal buiten, op het houten terras, onder de parasol. Verse aardbeien recht van de kweker, heerlijke ‘pur natur’ yoghurt, een schepje eerlijke rietsuiker. Dit alles gemengd in een mooie grote kom van Catherine Clarysse en daarna verdeeld over kleine, door Marijke zelf gedraaide potjes. Of nog, Lena die tijdens het avondeten van haar triptrap springt om Finn z’n tuutje te geven, opkijkt en vol overtuiging zegt: “Mama, ik denk dat hij geen tuutje wil, maar uit je borstjes wil drinken, want hij doet zo [beweegt haar hoofd met half geopende mond van links naar rechts].” De kinderen die na een mooie dag vragen om nog een eindje te wandelen en me in m’n oor fluisteren dat ik touw en een schaar moet meenemen. Drie fiere mensjes die een uurtje later aan de deur staan met in hun handjes een vers boeketje lavendel, mama’s lievenlingsbloemetjes, geplukt uit de gemeentelijke plantenbakken.

Een fiere oma die haar zesde kleinkind in de armen neemt als het net terug is uit de materniteit. Diezelfde oma die, net daarvoor, de tafel dekte en ook aan de kinderen ‘grotemensen’ vorken en messen gaf, waarop Lena antwoordt: “Natuurlijk krijg ik nu grotemensendingen, want ik ben nu grote zus, hé mama.” Ontdekken dat Finn ook, net als mij, één kuiltje in z’n wang heeft als hij lacht.

Ouders en kinderen van de leefschool die na school binnenspringen om de taartenoverschot van het geboortefeest te helpen verorberen. De twee meisjes die vol ongeduld op de radiator aan het raam de genodigden voor Lena’s feest opwachten. Zon, rust en borstvoeding in de hangmat. De foto’s van de camera voor het eerst op je computerscherm zien verschijnen en zien hoezeer Finn op zijn broer en zussen lijkt, en toch weer helemaal niet. Een blogpost schrijven waarvan je een goed gevoel krijgt.

Het lijkt wel niet te stoppen.Vanaf Finns geboorte, vorige week maandag, tot nu werd er al duchtig gefeest. In de materniteit werden de eerste flessen ontkurkt. Vorige week vrijdag vierde Lena haar vierde verjaardag in de klas. Daarvoor had ik de taak van ‘bakker van dienst’ op me genomen. Lena wou graag cakejes meenemen voor haar klasgenootjes. Dankzij het zeer eenvoudige recept dat Marijke onlangs noteerde in het groene receptenschriftje en met de hulp van de rode KitchenAid verschenen er al snel 48 stuks op de keukentafel. In de Colruyt had ik een pakje ‘Prinsessenglazuur’, ik verzin het echt niet, meegegraaid. Hiermee toverde ik de op het houten dienblad ordelijk geschikte gebakjes om tot een heuse ‘verjaardagsinstallatie’.

Op zaterdagavond werd hier al vaderdag gevierd omdat de drie oudsten daarna naar Oma Annie vertrokken. Zondag was er Finns geboortefeest en deze avond werd dit nog eens uitgebreid met een kleine ‘afterparty’ voor enkele leefschoolmensen. En morgen staat Lena’s verjaardagsfeest voor een paar klasgenootjes op het programma.

Daarna halen we de riem er eventjes af.

Vergeten, het is des mensen. Was je deze namiddag op het geboortefeest van Finn en heb je geen geboortesuiker meegekregen? Laat hier een ‘comment’ achter en we zetten de zaak alsnog recht.

Licht uit, laptop dicht.

Finns geboortefeest is voorbij. Daar waar het gisteren nog zo mooi zomerde terwijl ik samen met m’n broer het parochiezaaltje in Baaigem in gereedheid bracht, zo somber en grijs kondigde de dag zich deze morgen aan. Op weg om een karrenvracht taarten en andere lekkernijen op te halen bij Evelyn ging de miezer over naar mot en vervolgens naar regen. Terug aan het ‘gelegenheidsadres’ kwam het nat al met behoorlijke bakken uit de lucht vallen en er was in de verste verte niet het minste gaatje te bespeuren in het dikke grijze deken dat elke zomerintentie verstikte.

Als bij wonder klaarde de lucht dan toch uit, net  toen de eerste gasten arriveerden. Al gauw mochten we dan toch de tafels onder de ietwat voorbarig uitgestalde parasols neerpoten. De witte ‘kindertent’ zag er plots een stuk minder mistroostig uit, maar dat kan natuurlijk ook komen door het ophangen van de kleurrijke vlagjes door F&F.

De taarten werden aangesneden [al dan niet elektrisch], de glazen gevuld, de koffie gezet [weliswaar op grootmoeders wijze], de ijsjes uitgedeeld…

Mensen met wensen, met “proficiats”, met “is hij nog altijd zo braaf” [bijna alsof het een zonde is], met mooie boeken, met ” ‘t is gelegaar nen roels”, met “zuust gelijk zijn moeder”, kinderen met zelfgemaakt kaartjes…

Het taartenbuffet slonk [toch een beetje], de avondzon zonk…

“Tot de volgende”, “ge hebt dat goed gedaan, doe zo voort”, bemoedigende woorden ter afscheid die we toch niet echt zullen opvolgen. “Ge gaat het er toch wel durven opzetten als hij niet zo braaf meer is ook hé”,  “we blijven jullie volgen vanop de computer” [stelt het zich plastisch voor], “we lezen het wel”…

Ja, maar toch vandaag niet meer.

Het is mooi geweest, maar nu trekken we naar de zolder, hopend op een nieuwe rustige nacht.

Woensdagmiddag was ons gezin, na mijn korte verblijf in AZ St-Lucas, weer herenigd. Het deed wat vreemd om met z’n allen aan tafel te zitten (Finn sliep, moe van zijn eerste ritje naar huis wellicht) en te beseffen dat onze kersverse zoon twee dagen voordien nog in mijn buik zat. Maar de buikbewoner is dan toch, na lang wachten, aardbewoner geworden, zoals iemand zo mooi zei.

Sommigen vonden het wat raar om zo snel naar huis te gaan, terwijl je je ook een week lang kan laten verwennen in de materniteit. Maar ik recupereer nu eenmaal vrij snel na een bevalling en met drie kinderen die naar school gaan en een man die, logischerwijs, voor die drie kinderen moet zorgen en dus welgeteld één van de zes bezoekuren kan meemaken, is er niet zoveel aan in het ziekenhuis. Bovendien kan je thuis ook rusten, misschien nog meer dan in het ziekenhuis.  ‘s Voormiddags wordt je deur platgelopen door verpleegsters, schoonmaakpersoneel, kinesist, kinderarts en gynaecoloog. Probeer tussendoor nog maar eens de baby te wassen, voeden en jezelf te fatsoeneren. ‘s Namiddags en ‘s avonds is er de drukte van het bezoek (voeden, baby stil houden, zorgen dat tantes die graag baby’s vasthouden hem op schoot krijgen, gastvrouw spelen, geboortesuiker niet vergeten meegeven, enz.) en ‘s nachts probeer je wat te slapen, wat niet altijd gemakkelijk is in een te klein bed, in een superwarme kamer en met huilende baby’s op de gang (de onze wordt de mond gesnoerd met mamamelk, jawel) Nietsdoen en rusten is dus relatief. Oké, je krijgt je eten op een dienblaadje, maar wat Geert mij thuis klaarmaakt is toch van een ander niveau en het sponsbrood was ik al na dag 1 beu. Om maar te zeggen dat ik, ondanks alle goede zorgen van het verplegend personeel, blij was naar huis te kunnen gaan.

En hier begon het genieten pas echt. Borstvoeding geven op het grote bed, met de meisjes rondom mij die ondertussen allerlei vragen stellen en hun dag op school becommentariëren. Lena, die haar verwondering uitdrukt over het feit dat Finn nog steeds zijn piama aanheeft als zij van school komt. Marthe, die broertje troost bij de minste kik en hem zeer voorzichtig vasthoudt. Cas, die eens komt kijken, ziet dat het goed is en weer verder gaat met spelen/dromen/knutselen.

En Finn? Finn kijkt verwonderd rondom zich, geniet van de aandacht, drinkt nog een slokje en doet zijn oogjes toe. En ‘s avonds houdt hij zeer galant rekening met de slaapbehoeftes van mama en papa, want hij opent zijn grijsblauwe kijkertjes pas rond de morgen, klaar voor een nieuw slokje. Benieuwd of dit wel zal blijven duren? Maar intussen genieten wij van een zalige nachtrust.