Een uitvlucht vinden om nog eens aan de slag te gaan met boter, bloem en eieren is niet zo moeilijk. Binnenkort is er het eindspektakel van de circusplaneet waar er een heus koekjeskraam zal opgesteld zijn. Volledig gevuld met door mama’s en papa’s zelfgebakken sneukelingen. Geen paniek, ook de suikerwafels blijven van de partij, maar die worden aan de man gebracht door een mobiele brigade met een heuse “bretellenbak”.

Omdat het de bedoeling is dat de koekjes kindvriendelijk zijn en in behoorlijke hoeveelheden kunnen gemaakt worden dacht ik aan een variant van de zandkoekjes. Tijd om nog eens een nieuw recept te testen denk ik dan.  Met choco scoor je altijd bij kinderen, zowel bij het maken als proeven, dus laten we dat eens proberen.

Wat roofde ik uit de koelkast en kelder

• 500 g boter
• 200 g (riet)suiker
• 60 g zelfgemaakte vanillesuiker (stop gewoon de uitgeschreepte vanillestokken in een afgesloten bokaal suiker en schud die van tijd tot tijd eens goed op)
• 4 eierdooiers
• 520 g gezeefde bloem (gewone tarwebloem of patisseriebloem)
• choco (naar believen)
• een snuifje zout
• zaadjes van 2 à 3 vanillestokken

Aan de slag

Snij de boter op kamertemperatuur in blokjes en laat die alvast wat romig kloppen in de kitchenaid. Weeg ondertussen de suikers af en giet die hier in een aantal keren bij. Schraap de zaadjes uit de vanillestokken en kieper die er ook bij. Scheid de eieren en voeg de dooiers één voor één toe aan het botermengsel. Eens alle dooiers zijn opgenomen zet je de machine even stil en voeg je de bloem toe. Ik meng die eerst heel even met de hand onder het deeg, zo voorkom je dat je binnen de kortste keren in een bloemnevel bent gehuld. Laat alles nu nog wat stevig doordraaien tot alles een homogeen mengsel is geworden.

Verdeel het deeg in 4 delen (van elk om en bij de 330 g) en wikkel ze in huishoudfolie en laat ze een uurtje rusten in de koelkast.

Rol het deeg uit tot een zo rechthoekig mogelijk stuk. Snij het wat bij en bestrijk het met de choco. Laat best een klein boordje aan de bovenste zijde van de lange kant. Rol het nu strak op en probeer de naad zo mooi mogelijk te laten sluiten. Wikkel opnieuw in huishoudfolie en leg de rollen nu even in de diepvries.

Na een uurtje kan je zeer makkelijk plakjes snijden van de worsten. Leg deze met enige afstand van elkaar op een bakplaat met siliconenmatje of op bakpapier en bak de koekjes 10 min in een voorverwarmde oven van 175°C.

Haal na het bakken de matjes zo snel mogelijk van de bakplaat, maar laat ze er wel nog een paar minuten op afkoelen voor je ze op de koelroosters legt. Net uit de oven zijn ze nog niet hard genoeg om ze zonder chocobronsels te verhuizen. Eens ze afgekoeld zijn kan je ze bewaren in een koekjestrommel. Maar eerst eens proeven natuurlijk.

[ smaak: *** | presentatie: ***** | bakgemak: *** ]

Vrijwilligerswerk, we doen het zo graag. Maar hoe komt het toch dat ik op een of ander manier altijd wel ergens in een bak-, kook-, of hapjesteam verzeild geraak? Zo ook bij de “porteurs”, de helpende handen van de circusplaneet. Voor hun eindspektakel, de show op het eind van het jaar, zijn ze op zoek naar een manier om een extra centje in de lade te krijgen. Omdat we nogal gebonden zijn aan een aantal regels zijn de opties beperkt. Niks op locatie klaarmaken, enkel ‘voorverpakt’. Pannenkoeken, Brusselse wafels, hot dogs, frietjes, pitta,… kunnen bijgevolg niet.

Na een korte brainstorm strandden we bij suikerwafeltjes. Op zoek dus naar een geschikt recept. Gisteren bracht google me onder meer bij Goed gebakken, Njam, en wat huisvlijt van verschillend allooi. De wafeltjes die Wim Ballieu speciaal voor zijn mama klaarmaakte zien er wel lekker uit. Die probeer ik zeker nog eens uit. Maar vandaag probeerde ik wafeltjes met een heel eenvoudig recept. Zonder gist, dus geen rijstijd. Gewoon de ingrediënten in de kom gooien en je kan bakken.

Dit haalde ik uit de koel- en voorraadkast

• 6 eitjes
• 400 g boter
• 150 g rietsuiker
• 150 g parelsuiker
• 500 g bloem + 1 zakje bakpoeder (of 500 g zelfrijzende bloem)
• 50 g vanillesuiker (recht uit de pot met uitgeschraapte vanillestokjes en rietsuiker)
• een snuifje zout
• de zaadjes uit 1 vanillestok

Het eind van de vakantie was in zicht. Eentje met, voor de kinderen, toch wat lichtpuntjes: feest, cadeautjes en nieuwjaarsbrieven. Voor de rest zat het niet echt mee. Toch zeker het weer niet. Geen sneeuw, iets waar vooral Lena op hoopte, wel miezerig herfstweer.

Zaterdag: Marthe keek enorm uit naar maandag, dan zag ze haar beste vriendinnetje van school terug, Cas mocht uitslapen en hield zich ‘in stilte bezig’ op zijn kamer, maar Lena verveelde zich wat. Of ze niet naar de bakker mocht? En zie, ons dagelijks brood bleek niet afdoende om de dag rond te komen dus mocht ze de straat oversteken. Eureka, ze kwam met een plannetje thuis. Ze wou graag met haar oudste broer en zus gaan sterrezingen.

We hadden het nu niet onmiddellijk van ons Lena verwacht, maar ze klonk zeer overtuigd. Marthe zag het vrij snel zitten om mee op pad te trekken. Bij Cas was iets meer overtuigingskracht nodig om hem vanuit zijn comfortabele cocon te halen. Marijke ging op zoek naar ‘goudkarton’ om een paar kronen te knutselen en ik trok de tuin in om de hazelaar een paar jonge scheuten afhandig te maken. Deze boog ik om tot lantaarnhoudertje en sterrehanger. De verkleedkoffer werd overhoop gehaald en al gauw stonden er 3 koningen die naam waardig klaar om hun tocht aan te vatten.

Na een laatste repetitie van hun lied trokken ze, zonder wierook, mirre of goud, maar met een brandend lichtje, een bengelende ster en een leeg geldkoffertje de baan op.

Een paar uur later arriveerden drie dolenthousiaste straatvanen terug aan de voordeur. Een kistje vol centjes en een zak vol snoepgoed. Ze hadden het blijkbaar een beetje tactisch gespeeld. Op zaterdag is “het zoeteke”, de lokale doopsuiker – annex spekkenwinkel open en dat was hun eerste doel. En daar was het blijkbaar al goed prijs. Maar ook  bij de rest van de bezongen huizen bleken ze behoorlijk in de smaak te vallen.

Cas had al snel dollartekentjes in z’n ogen en die moesten rollen. Het duurde niet lang of hij had een snood plan. De kinderen krijgen elk jaar een bepaald bedrag dat ze zelf mogen besteden aan één of ander. Als hij dat bedrag nam en z’n dagopbrengst erbij optelde kwam hij jammergenoeg nog net tekort om z’n jongste droom, een Penny Board (of een goedkopere variant daarvan) te kunnen kopen.

Hij was het dus die de ander twee een dag later, op de echte driekoningendag, terug op sleeptouw nam. Ondanks het feit dat heel wat mensen blijkbaar naar de nieuwjaarsdrink van de gemeente waren afgezakt bleek ook deze tocht redelijk succesvol. Afdoende alleszins om z’n jaren tachtig-achtig skateboard online te kunnen bestellen.

En zie, deze namiddag stond zijn stevig in het karton gewikkeld board te wachten op een nieuwe eigenaar. Instant gratification als het ware, dat in schril contrast met de meisjes die al lang blij waren met hun snoepje.

Behalve Cas geloofde iedereen hier nog in de Sint. De mooie brieven die hij schreef, het fantastische ‘Dag Sinterklaas’ en de plausibele verklaringen die mama elk jaar uit haar mouw schudde bij iedere twijfel zullen daar niet vreemd aan zijn. Ook al waren er ‘stoute’ kindjes in de klas die het tegendeel beweerden, ze bleven hier zijn trouwste fans. Dit jaar hadden Sint en Piet zelfs op verzoek in Marthes vriendenboek geschreven, zodat ze, zoals ze zelf beweerde, ‘bewijs’ had om die enkele afvalligen op school mee om de oren te slaan.

Maar Marthe wordt 10 in februari en, hoe leuk ik het sinterklaasfeest ook vind, ik wou niet dat ze achter haar rug zouden lachen omdat ze nog steeds in de Sint gelooft. Ik had met Geert dan ook afgesproken om de meisjes na 6 december in te lichten. Ook Lena, want zij had vorig jaar al wat twijfels en vroeg onlangs hoe het kwam dat de kerstman niet bestond en Sinterklaas wel.

Ik dacht dus dat het niet als een complete verrassing zou komen, maar zelden heb ik me zo vergist. De ontgoocheling! Tranen, ongeloof en teleurstelling werden mijn deel. Ineens viel dan ook de ‘frank’ van de paashaas en was het drama compleet. Ik heb hen getroost met de boodschap dat de ouders hun kinderen één keer per jaar in de watten willen leggen met cadeautjes en dat het leuker is als Sinterklaas dat brengt, dat de verrassing dan groter is, maar ‘t was wellicht een pleister op een houten been.

En wie schrijft dan die mooie brieven in sierlijke krulletters? En wie drinkt ieder jaar dat trappistje op? Heb jij dat boek van Pettson en Findus dan voor mij gekocht? En waar koop jij die maria’tjes, want da’s zo lekker en ik wil er nog wel wat meer? Dat Sinterklaas en Koning Jozef dezelfde zijn werd een aha-erlebnis. Ze hadden zijn stem wel herkend, maar dat toch vakkundig verdrongen. Verder wilden ze weten hoe oma het mij zovele jaren geleden verteld heeft, het grote geheim van de Sint, maar ik heb daar totaal geen herinneringen aan overgehouden. Misschien ook verdrongen.

Na verloop van tijd zagen ze er een beetje de grap van in en zei Marthe dat ze later haar vriendenboek zal kunnen gebruiken om aan haar kinderen te tonen, zoiets zal zeker indruk maken! En Lena vroeg of ze op Pasen mag meehelpen om paashaas te spelen voor Finn.

Ach, ze worden groot. Gelukkig mogen we voor Finn het spelletje nog even verder spelen… met twee nieuwe hulppieten erbij!

Op 13 december vieren de Zweden het Luciafeest, het lichtfeest waarmee de kerstperiode start. Een feestje meer of minder in deze koude, donkere dagen kan geen kwaad, naar mijn gevoel. Traditioneel worden er dan saffraanbroodjes of lussekatter gemaakt. Aangezien de Zweedse kaneelbroodjes en de Zweedse kerstcake hier ten huize steeds enthousiast onthaald worden, leek ook dit het proberen waard. Moeilijk is het in ieder geval niet.

Wat heb je nodig?
500 g bloem
8 g zout
6 g droge gist
1/2 tl saffraanpoeder
100 g zachte boter
60 g lichtbruine suiker
200 ml volle melk
50 ml lauw water
50 g rozijnen
1 ei (+ 1 ei om te bestrijken)

Hoe ga je tewerk?

Laat eerst de rozijnen zo’n half uurtje wellen in het lauwe water. Verwarm de melk een klein beetje en voeg de saffraanpoeder toe. Voeg hier zout, bloem [ik maakte een mengeling van tarwe- en roggebloem en speltmeel], ei, boter en suiker aan toe en als laatste de gist, die niet onmiddellijk in contact mag komen met het zout [ik 'verstop' mijn zout altijd onder mijn meel]. Alles goed mengen met de hand of de kitchen aid tot je een soepel deeg bekomt en op het eind de uitgelekte rozijnen erdoor mengen. Laat een uurtje rijzen.

Verwarm de oven voor op 200°C. Verdeel het deeg in een 16-tal stukken, rol er worstjes van en rol die op tot een S-vorm. Bestrijk met een losgeklopt ei en laat nog even opnieuw rijzen. Bak de broodjes zo’n 12-15 minuten.

Hier waren ze een groot succes, Geert moest zich haasten om er nog eentje op foto vast te leggen.

* letterlijk ‘licht katten’. Licht verwijst naar sint-Lucia, maar zij wordt ook vaak gelinkt aan de godin Freya, die een nauwe band had met katten, vandaar de vorm van het broodje waar je met wat fantasie een kattenstaart in ziet [al doet het ons meer denken aan de S op de mijter van de enige echte Sinterklaas].

Mea culpa. Ondanks de belofte om weer wat meer te schrijven lijkt het toch niet zo te vlotten. Niet dat er niets meer te melden is of er niet meer gebakken zou worden. Verre van. Als Finn door heeft dat hij niet naar school moet en het dus weekend is zou hij me de oren van m’n hoofd zagen om te bakken. “Gaan we koekjes maken? Of cake, en taart? Ik zal helpen.” En als je dan even niet oplet is hij de kelder in om bloem, heeft hij de grote pot rietsuiker uit het rek en de boter uit de koelkast gehaald en liggen de eitjes al klaar om te krakken. “Je moet er ook nog zo’n stokje in doen, hé papa”, zegt hij dan wijzend op de vanillestokjes. ” Die ruiken lekker” weet hij al, “maar ik mag dat nog niet, want dat moet met een scherp mes en dan zo sjoef“.

De laatste tijd verschenen dus heel regelmatig koekjes, appel- en marmer-cake en ander lekkers op de tafel. Maar het was wel al een tijdje geleden dat ik nog eens een nieuw recept uitprobeerde.

Dit weekend nam ik dus het ’500 koekjes-boek’ ter hand op zoek naar een leuk koekje. Marthe wou haar logo-juf bedanken, buurvrouw M. heeft haar enkel gebroken en J. kan je ook altijd blij maken met een doosje koekjes, ook al is ze zelf geen zoetebek.

M’n keuze viel dit keer op de amandelbiscotti. Eenvoudig en lekker.

Dit laat je voor je klaarleggen

• 300 g patisseriebloem
• 200 g (riet)suiker
• 1 tl bakpoeder
• 1/2 tl zout
• 3 eitjes, gekrakt
• de zaadjes uit een lekker dikke vanillestok
• 80 g blanke amandelen
• 30 g chocoladebrokjes

Moeilijk is het niet

Laat de oven voorverwarmen op 150°C. Zet alvast een bakplaat klaar met een bakpapiertje of bakmatje. Gooi alle droge ingrediënten in de mengkom van de keukenrobot en laat die even zachtjes draaien. Krak de eitjes, doe er de vanillezaadjes bij en klop alles mooi los in een kom. Giet dit mengsel voorzichtig bij de nog draaiende droge massa en zie hoe het deeg plots begint te pakken.  Doe er nu de amandelen en chocoladebrokjes bij en laat alles nog even draaien. Haal daarna het nog vrij kleverige deeg uit de mengkom en kneed nog even met wat extra bloem op het werkblad. Verdeel over 2 gelijke hoopjes en rol die tot mooie worstjes van om en bij de 25 cm lengte. Leg dit op de bakplaat en bak gedurende een kwartiertje.

Haal ze na 15 minuutjes uit de oven en versnij ze onmiddellijk in sneetjes van een goeie centimeter dik. Schik deze opnieuw op de bakplaat (plat wel te verstaan) en zet alles opnieuw voor 10 minuten in de oven. Nadien draai je de koekjes nog eens snel om op hun andere zijkant en na een laatste 10 minuten kan je ze op een rooster laten afkoelen.

Klaar.

 
 
[ smaak: *** | presentatie: *** | bakgemak: **** ]

Finn was deze week een beetje ziekjes, een oorontsteking zo bleek. De nachten waren bij gevolg nogal onderbroken en minder rustgevend, Finn slaapt immers nog steeds bij ons ‘achter de kast’.

Deze nacht bracht wel de nodige rust. Eén keertje wakker voor wat water en ‘pipi doen’, maar daarna doorgeslapen tot na zevenen. Ik maakte vandaag de brug – jawel, als rasechte Vlaamse ambtenaar heb ik op 15 november een extra dagje verlof – en lag dus nog in bed. Marijke was al naar beneden toen Finn ook wakker werd. De laatste tijd gaat dat gepaard met een behoorlijke “parlé”. Vanalles komt er dan uit.

Hij kroop bij mij in het ‘grote bed’, ‘want ik slaap nog in een klein bedje hé papa’.
- ‘Als ik groot ben mag ik ook in een groot bed’, wist hij.
- ‘Bij jullie?’, probeerde hij vervolgens.
- ‘Neen, dan mag Finn in een groot bed beneden, bij Cas’, zo maakte ik nog maar eens duidelijk waar hij naartoe kan eens z’n huurcontract hier op de zolder afgelopen is.
- ‘Of bij Lena, dan mag zij in mijn kleine bedje.’
- ‘Dat kan toch niet’, opperde ik, ‘Lena is toch al te groot voor jouw kleine bedje.’
- ‘Als ze klein wordt, dan kan ze wel in mijn bedje.’
- ‘Kindjes kunnen toch niet terug klein worden Finn.’
- ‘Jawel’, stelde hij parmantig, ‘als ze hun korstjes niet opeten’.

Afscheid

is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen en verpakken in
goede gedachten der herinnering

is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
om niet te vergeten

is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag der belevenissen
loskomen en achterlaten
en niet kunnen vergeten.

W. Bruyninckx

In de herfstvakantie gaan de kinderen meestal een dagje of twee bij opa en oma logeren. Marthe en Lena mochten deze keer ook even van nonkel Peters goede zorgen genieten, dus een dag voor ons tweetjes lag in het verschiet. We zetten dinsdag onze vooroordelen over Antwerpen dan ook opzij en brachten een bezoekje aan twee winkels die al lang op mijn verlanglijstje stonden. Geert liet zich gewillig meetronen naar Mandragora en Julija’s shop en kwam [oef!] even enthousiast buiten als mij.

Mandragora ligt in de schaduw van het Museum voor Schone Kunsten en was wat kleiner dan verwacht. Maar twee kamers propvol natuurkledij, mooi houten speelgoed en een selectie boeken, meer moet dat niet zijn, echt een winkel naar mijn hart. We kwamen ogen tekort. De vriendelijke zaakvoerster liet ons rustig kijken, passen, wikken en wegen en had aan ons een goede klant.

We vervolgden onze weg naar de opengebroken nationalestraat, naar Julija’s shop, een hippe stoffen- en wolwinkel. Geert had zijn twijfels. De stoffen waren inderdaad niet ons ding [te druk, te retro en trendy], maar de wolafdeling deed ons beiden watertanden. Ik zou uren kunnen slijten met kijken, voelen en kiezen. De sfeer was ook daar bijzonder aangenaam. Ondanks de muren vol kleurige wol was het er zeer rustgevend en de vriendelijke bediening maakte het helemaal af.

De keuze was moeilijk, zoveel sprekende kleuren, zoveel fijne materialen! Maar Geert wist me te overtuigen om een heleboel bobijnen van de récupwol van La Droguerie te kopen. Mooie, ietwat stoere wol met een spikkeltje in, ideaal voor mutsen, sjaals en truitjes voor de kinderen en bovendien zeer prijslijk. Deze 100% gerecycleerde wol wordt gemaakt van oude truien en heeft bijgevolg een eco-label. Ook  bourette-chinée kwam in onze zak terecht, gerecupereerde wol met katoen, linnen en bourettezijde.  De meeste wol kan via de website van julija’s ook online besteld worden, behalve die van la droguerie. Het was dus zeker een trip naar Antwerpen waard.

Voor mezelf kocht ik nog wat paarse alpaca en lichtpaarse mohair, ook van La Droguerie, om samen een fijn giletje mee te breien. De dure wol van Madelinetosh, blue sky alpacas en spud & chloë werd maar vanop afstand bekeken. Zot van wol betekent niet zot tout court. Aan de mooie merinowol van Malabrigo werd wel nog even getwijfeld, maar ik denk dat ik deze winter voorlopig verder kan.

Wie maalt er nu nog om lange, donkere avonden?

Met het korten van de dagen steekt mijn breigoesting weer de kop op. Ik dacht nochtans dat het dit jaar anders zou zijn. Een nieuwe liefde heeft me in haar greep; ze heet Bernina en tovert stoffen om in draagbare kledij. Maar oude liefde roest niet, zo blijkt eens te meer.

De wolcatalogus werd plots een BBB, een bijzonder boeiend boek. En met mijn nieuwe bamboe naalden [geen storend getik meer, Geert ook blij] kon ik aan de slag: een sjaal voor mezelf, een trui voor Finn, nog wat sjaals ‘in bestelling’, we gaan er weer tegenaan!

Toevallig werd op school ook beslist om niveau 3 en 4 te leren breien. Marthe heeft het al onder de knie, maar ze is één van de weinigen in haar klasgroep. Breien is iets dat blijkbaar niet meer van moeder op dochter overgedragen wordt. Met enkele enthousiaste breimama’s weten we dus wat gedaan, de komende woensdagvoormiddagen. Terwijl de anderen rustig verder werken, komt telkens een klein groepje bij ons ‘in de leer’. Met mooie dikke houten breinaalden en kleurige, zachte wol gaan ze aan de slag. En als ik wol zeg, bedoel ik ook wol. Even overwogen we om prijsbewust wat acrylgaren te kopen in de zeeman of de veritas of zo [ik hield mijn aversie voor synthetische materialen in bedwang], maar na een grondige inspectie van het aanbod en na overleg werd toch gekozen voor wol. Niets voelt beter en natuurlijker dan wol, maar over die liefde heb ik eerder al geschreven.

De eerste breiles was een succes, al valt het mij iedere keer weer op hoe moeilijk al die handelingen voor een beginner zijn. Marthe heeft er ook een paar jaar over gedaan. Na enkele lijntjes was de goesting over en bleef het breiwerk onaangeroerd liggen, tot de volgende winter. Pas deze herfst hoefde ik niets meer voor te tonen, zitten er weinig fouten in en zal er langzaam maar zeker een sjaaltje voor haar beer van de breinaalden glijden.

Lena is duidelijk uit ander hout gesneden. Aangestoken door Marthes verhalen vroeg ze me gisterennamiddag om haar te leren breien. Na een aarzelende start [vooral uit schrik fouten te maken] toonde ze me deze morgen al trots haar eerste lapje. Het zal evenwel niet lang een lapje blijven, want vanavond moest ik een tweede kleur wol bovenhalen en in haar hoofd ziet ze al hoe die twee lapjes met wat vulling en wat knopen een knuffel zullen worden. Natuurtalenten, het is me wat!

Het wordt hier wellicht een gezellige, warme winter.